اثري است از غلامحسين ساعدي به چاپ موسسه انتشارات نگاه. مجموعه اي شامل دو نمايشنامه از نويسنده اي با تحصيلات پزشكي و روان پزشكي كه اطلاعات بالايي در رابطه با افراد روان پريش، آشفته ذهن و دردها و آسيب هاي روحي آنان دارد و به خوبي آن ها را به نمايش مي گذارد. ديكته در فضاي مدرسه شكل مي گيرد و صحنه هايي از روابط ميان معلمين با يكديگر دانش آموزان و پسر جواني را به تصوير مي كشد كه نتايجي مطابق ميل آموزگارانش كسب نمي كند و ديكته را آنگونه كه آنان مي خواهند نمي نويسد زيرا به معناي حقيقي معتقد است و زاويه در فضاي شهر اتفاق مي افتد جايي كه عده اي به سخنراني مي پردازند و كلماتي را بر زبان مي رانند كه شايد خودشان هم از معنا و چرايي آنها آگاهي ندارند.

آرزوي ما توفيق تك تك جوان هاست، و در اين باره از هيچ نوع تلاش و جانفشاني رو گردان نيستيم. اما از قديم و نديم گفته اند كه براي هرچيز معياري لازم است. عيار ما براي محصل سر به زير و مطيع و حرف شنو، اعتباريست كه قائليم. و براي محصل عنود و كله شق و حرف نشنو، بيزاري عميقي است كه به هيچ صورت نمي توانيم پوشيده نگهداريم. با وجود اين، سعي مي كنيم اين چنين محصلي را هم به راه بياوريم، طردش نكنيم. (كليشه وار.) ما معتقديم كه از همه ميشه استفاده كرد، يا به عبارت ديگر همه حيف اند. (ملايم) ما زبده ها را تشويق مي كنيم و در راهي كه افتاده اند،‌ ترغيب مي كنيم. جايزه، جايزه، جايزه ها مي دهيم ولي براي مردودين چه كاري مي توانيم بكنيم جز تنبيه، جز تهديد؟ خب، خب، بسيار خب.