مجموعه ایست از سروده های شیخ فریدالدین عطار نیشابوری به چاپ موسسه گسترش فرهنگ و مطالعات. عطار از شاعران بلندآوازه قرن ششم و هفتم هجری است که آثار ارزشمندی هم چون اسرارنامه، الهی نامه، مصیبت نامه، مختار نامه و منطق الطیر را از خود به یادگار گذاشته است. دیوان او مجموعه ای از غزلیات و قصاید را در خود جای داده که بیشتر مضمونی عرفانی و صوفیانه دارند.

گم شدن در گم شدن دین من است        نیستی در هستی آیین من است

حال من چون در نمی آید به گفت           شرح حالم اشک خونین من است

کار من با عشق آمد پشت و روی          که آفرین خلق نفرین من است

تا پیاده می روم در کوی دوست          سبز خنگ چرخ در زین من است

از درش گردی که آرد باد صبح         سرمه ی چشم جهان بین من است

چون به یک دم صد جهان از پس کنم       بنگرم، گام نخستین من است

من چرا گرد جهان گردم چو دوست         در میان جان شیرین من است؟

ماهرویا! عشق تو گر کافری ست            اینچنین صد کافری، دین من است

گر بسوزم ز آتش عشقت رواست         که آتش عشق تو تسکین من است

تا دل عطار پر خون شد ز عشق          خاک بستر، خشت بالین من است