کتاب دورهمی اثری است از آن انرایت، به ترجمۀ مینا صفار و چاپ انتشارات جمهوری.

ورونیکای سی و نه ساله پس از شنیدن خبر مرگ و خودکشی برادرش لیام، در پی یافتن ریشۀ این حادثه، به جستجو در گذشتۀ خانواده خود و رویدادهای گذشته و حال می پردازد. «دورهمی» چهارمین رمان آن ترزا انرایت و برندۀ جایزۀ “من بوکر” سال 2007 است.

وقت شستن ظرف ها به او فکر می کنم. البته من ماشین ظرف شویی دارم پس اگر بخواهم گریه کنم، اشک هایم در سینک نمی ریزد، کاری که آدا می کرد. سینک مکان مخصوص او برای گریه کردن بود. هر چند بیرون، پشت خانه، چیزی درباره ی سیب زمینی های تمام نشدنی که نیاز به پوست کندن داشتند یا آشغال هایی که باید از حیاط جارو می شدند، امکان گریستن را به وجود می آوردند اما شاید همچون همه ی زن ها، آدا گاهی فین فینی می کرد و پلق پلق کمی از اشک هایش در سینک با آب قاطی می شدند. همچون همه ی زن ها آدا گاهی ناچار می شد بینی اش را با آستینش پاک کند چون دستانش خیس بودند. چیز شگفت انگیزی در این باره وجود ندارد. هرچند باید بگویم من یک ماشین ظرف شویی از استیل ضد زنگ و با مارک مِیلی دارم و اگر بخواهم گریه کنم، به شکلی محترمانه مقابل تلویزیون اشک می ریزم.

الان می دانم زندگی برای مادربزرگم دشوار بود. شگفت انگیزیش این است اغلب اوقات او گریه نمی کرد بلکه تنها با آن پیش می رفت.

آدا چندان خرافاتی نبود. او به خانه ی پاکیزه اعتقاد داشت اما باور نداشت یا به ذهنش خطور نمی کرد که اگر دانه ی سیبی بخوری از نافت درخت سیب رشد می کند. فکر نمی کنم به تصویرم از «آدا مریمان یتیم» هم اعتقادی داشته باشد، هر چند از نظر تکنیکی واقعیت این است که پدر و مادرش قبل از این که او بزرگ شود مرده بودند. آدا تنها این کارهای مسخره را انجام نمی داد. برخی چیزها درباره ی اشکال تخیلی یا حتی خاطرات آن ها بود همچون شایعاتی بی اساس یا چیزهایی بدتر که او آن ها را کمی ناخوشایند می یافت. البته این روزها من کمی کمتر این ها را انجام می دهم و همه ی این ها تقصیر اوست. چون وقتی به این فکر می کنم تخیلاتم از کجا آغاز شدند، درمی یابم از سینک آدا در برادستون همه چیز شروع شد.