کتاب دنیایت را تغییر بده اثری است به قلم جان سی. مکسول و راب هاسکینز که نشان می دهد چطور هرکسی در هرجایی می تواند تفاوتی ایجاد کند. این اثر را شراره معصومی به فارسی ترجمه کرده و انتشارات نسل نواندیش به چاپ رسانده است.

کتاب پیش رو به منظور خلق تغییراتی مثبت در جهان به نگارش درآمده است، تغییراتی که خاستگاه آن می تواند در هر نقطه ای از دنیا و با عملکردی صحیح از سوی هر انسانی باشد. این کتاب با هدف مجهز کردن و تشویق کردن خواننده برای مبدل شدن به یک کاتالیزور برای ایجاد تحول و دگرگونی در خودش، خانواده اش، محیط پیرامونش و جامعه اش نوشته شده و تلاشی است که او را به نور امیدی برای جامعه تبدیل کند. اثر حاضر گام به گام با مخاطب همراه می شود، در گام نخست او را کمک می کند تا تفکر و دیدگاهش را تغییر بدهد و از درون متحول شود، در ادامه تشویقش می کند تا با دیگران همراه شود، به آن ها ارزش ببخشد و در مسیر تغییر با خود همراهشان سازد. سپس کتاب نشان می دهد که چطور می شود به عنوان سرعت دهنده ی تغییرات عمل کرد و از ضرورت وجود دیگران و اهمیت همکاری و همیاری سخن می گوید. کتاب همچنین ارزش ارزش ها را به مخاطب نشان می دهد و از او می خواهد که بیاموزد چگونه دیگران را به پشت میزی که در آن برای بهبود جهان چاره ای اندیشیده می شود فرابخواند؛ در ادامه از اهمیت تحقیق و سنجش کارها و نتایج آن ها سخن می گوید، از صحبت کردن با یکدیگر و زندگی کردن در آن سوی بله حرف می زند و در نهایت از مخاطب می خواهد که برای تغییر دنیا پای در راه بگذارد.

مخاطب اثر حاضر همه ی افرادی هستند که می خواهند در خودشان تغییر ایجاد کنند و به عنوان عنصری تاثیرگذار در جنبش های دگرگون کننده عمل نمایند. این اثر آموزنده و الهام بخش است و خود، ایفاگر نقشی هرچند کوچک در جنبش دگرگون کننده است.

وقتی ایده ای هدفمند را مطرح کردید و تیم، مهم تر از شما، به عنوان یک فرد، شد، سوال بعدی ای که باید به آن پاسخ بدهید، این است که «با چه کسی باید یک تیم شوم؟» این موضوع برای من، درس سختی بود که بیاموزم. من خیلی زود در زندگی ام فهمیدم که می خواهم به دیگران کمک کنم. فکر می کردم که می خواهم تفاوتی ایجاد کنم. به محض اینکه فهمیدم این تفاوت ایجاد کردن به کمک دیگران نیازمند است، تفکرم به می خواهم به کمک دیگران تفاوتی ایجاد کنم توسعه پیدا کرد. شروع به جذب افراد کردم تا برای تشکیل هیئت مدیره به من کمک کنند و به هدفم برسم. خبر خوب این بود که توانستم به دلیل شور و شوق و شخصیتم، افراد را دور خودم جمع کنم. خبر بد این بود که همه کسانی که در هیئت مدیره آورده بودم، واقعا به هدف من اعتقادی نداشتند. بعضی ها فقط می خواستند همراه ما باشند.

آیا تابه حال کار یک تیم قایق رانی را تماشا کرده اید؟ در بزرگ ترین قایق ها، هشت ورزشکار به صورت هماهنگ پارو می زنند و یک سکان دار در عقب، قایق را هدایت و قایق ران ها را دعوت می کند که با هماهنگی پارو بزنند. این تیم ها فقط در صورتی موفق می شوند که با هم کار کنند. در اولین روزهای رهبری ام، افراد را جمع می کردم تا همه صندلی های قایق پر شود، اما فقط دو نفرمان پارو می زدیم؛ بقیه فقط نشسته بودند و با آرامش از قایق سواری لذت می بردند.

با فهمیدن این موضوع، طرز فکرم را به: می خواهم با کسانی که می خواهند تفاوتی ایجاد کنند، تفاوتی ایجاد کنم، تغییر دادم. در نهایت فهمیدم، زمانی که کار کردن با دیگران برای تغییر دنیا مطرح می شود، «با چه کسی» مهم تر از «چگونه» است. اگر می خواستیم تفاوتی ایجاد کنیم، مجبور بودیم برای این هدف بجنگیم. این موضوع به من یاد داد که درباره کسانی که با آن ها تیم می سازم، انتخابی تر عمل کنم.