کتاب دختران مهتاب اثری است از جوخه حارثی، به ترجمۀ نرگس بیگدلی و چاپ انتشارات افراز. رمان حاضر دربارۀ زندگی سه خواهر به نام های میا، خوله و اسما است و با رفت و آمدهای مداوم خود به گذشته، حال و آینده، جامعۀ عمان را در شرایط سنتی و امروزی به تصویر می کشد. «دختران مهتاب» موفق به دریافت جایزۀ جهانی بوکر در سال 2019 شده است.

میا چشمانش را باز کرد و با دقت به نوزادش نگاه کرد. خیلی لاغر بود و جیغ های بلندی می کشید. دستش را به آرامی روی موهای کم پشت و سیاه کودک کشید و از شدت تعجب نتوانست خودش را کنترل کند. آیا این احساس مادری است؟ اسما هر روز از او می پرسید: «احساس مادری چگونه است؟ بزرگ ترین احساس دنیا؟» و میا سکوت می کرد. تمام آنچه احساس می کرد فقط خستگی شدید و درد پشت و شکم و نیاز خیلی شدید به حمام بود. خارش های سرش غیر قابل تحمل شده بود و مادرش بالاخره اجازه داده بود سریع خودش را بشوید، بدون این که آب به موهایش بخورد زیرا سرما زنان زائو را از بین می برد و اگر سرما بخورند تب آن کشنده خواهد بود. اسما از احساس مادرانه سوال می کرد و از صمیمیت و مهری که بعد از شیر دادن میان مادر و بچه ایجاد می شد. شیر دادن یعنی شب زنده داری و جدال با نوزاد برای باز کردن دهانش و تحمل کمر درد به خاطر نشستن های طولانی؛ اما میا این ها را نگفت و فقط به حرف های خواهرش گوش داد و سکوت کرد. میا احساس می کرد سکوت والاترین کاری است که انسان می تواند انجام دهد وقتی سکوت می کند، بهتر می تواند دیگران را بشنود و هنگامی که از سخنانشان خسته می شود در سکوت برای خودش لذت می برد.