کتاب دائوده جینگ، اثر لائودزی است با ترجمه ی اسماعیل رادپور و چاپ انتشارات زندگی روزانه.

دائوده جینگ یکی از بزرگترین آثار معنوی چین باستان است، که 81 بند کوتاه را دربرگرفته و به زبان های مختلف ترجمه شده است. این کتاب تعالیمی را در بردارد که در امور حکومت می توان به کار بست. کتاب پیش رو در اعصار مختلف و در اعمال شهریاران و اعمال روزانه بسیار مفید و تاثیرگذار است. این اثر با یادداشت هایی درباره ی معانی الفاظ و عبارات و اصطلاحات همراه است و به بررسی ساختمان و مفاهیم دائوده جینگ و نسخه های مختلف آن می پردازد.

در مطالعه دائوده جینگ نکته ای را باید همواره در نظر داشت؛ آنکه این دفتر باطنی است، پس در آن به جستجوی فلسفه ای عرفی بودن، انتظاری البته نابجاست و اتخاذ چنین رویکردی بی شک گمراه کننده است. نظر به همین امر، آنکه لائودزی از اخلاقیات رسمی (محتملا کنفوسیوسی) یا منش حکمروایی عرفی و فلسفه های ناقص اجتناب می کند، هرگز به معنی ضد اخلاقی یا ضد عقلی بودن تعلیم او نیست، بلکه کاملا برعکس، از این احتراز، فوق اخلاقی و فوق عقلی بودن این تعلیم را می باید دریافت. به طور کلی، شطحیات لائودزی واجد دو جنبه است، یکی جنبه اجتماعی و بیرونی، و آن پرهیز ملامت کشانه است از در افتادن به دام ظاهرگرایی، و دیگری جنبه حکمی و بیان حقایقی ملکوتی که در تنگناهای زبان عرفی نمی گنجد و بنابراین آمیخته است به رموزی معکوس و کلماتی متشابه. لائودزی آورده است:

او که این «راه» در پیش دارد، در پی پر شدن نیست. به سبب آنکه در پی پر شدن نیست، بی نمود تواند بود، بی آنکه ثمری نو داشته باشد.

و مقصود او کسانی است که به غایت سلوک بشری و مرکز مرتبه انسانی نائل شده اند. اینان به جای «کوشیدن به کار علوم» و «افزودن برخود»، با «کوشیدن به کار دائو»، «هر روز چیزی از خود می کاهند؛ می کاهند و باز می کاهند، تا رسند به بی فعلی»

همانند کسی که بی نمود و نادیده گرفتنی باشد و دیگر چیزی نو عرضه نتواند کرد، و اگرچه «بی فعل باشند، نیست فعلی ناکرده».

اگرچه این بحث خود نیازمند مطالعه ای مستقل است، اهمیت آن ایجاب می کند که در اینجا مثالی دیگر نیز آورده شود:

پس، در فرمانروایی رهنمایان فرهمند، دلها تهی و شکم ها پر می شد؛ اراده ها سست و استخوان ها سخت می گشت. و مردمان بی دانش بودند و بی خواهش.

ظاهربینان اعتراض خواهند کرد که چرا تهی کردن دل یا عقل و پرکردن شکم و بی فعل و بی اراده بودن و بی دانش و حتی بی خواهش بودن در حکومت انسان فرهمند، یا حکومت عقل در انفس، مطلوب است، و محجوب باشد از معنی حکمی و عرفانی این رموز.