کتاب خانه گوچی: از آغاز تا اوج، اثر سارا گی فوردن است با ترجمه ی نیکی فرخوی و چاپ انتشارات شما.

مولف در این اثر به بررسی تاریخچه ی یکی از مهم ترین و معتبرترین برندها (گوچی) می پردازد. این اثر روایتی مستند از سیر تاریخ مد، لباس، طراحی و برندسازی و… در کسب و کار و تجارت قرن بیستم است. کتاب پیش رو گزارشی جذاب از خاندان گوچی و فراز و نشیب های زیاد آن که با قتل مرموز یکی از اعضای خاندان وارد مرحله ی تازه ای شد، ارائه می دهد. اثر حاضر شخصیت های گوناگونی دارد؛ مولف در این نگارش گوچی را به عنوان مهم ترین بخش صنعت مد در جهان می پذیرد، برندی که روزی بسیاری از خالقان برندهای دیگر، کار خود را به عنوان کارمند در آن آغاز کردند.

محصولات گوچی در ویترین های چوبی بزرگ با درهای شیشه ای چیده شده بودند. کیف های دستی و لوازم جانبی در طبقه پایین فروشگاه و اجناس کادویی و چمدان ها در طبقه بالا به فروش می رسیدند. کف مغازه از جنس لینوئوم شرابی رنگ بود و فرش هایی به همان رنگ در راهروها و روی پله هایی که به طبقه بالا می رفت انداخته شده بود. آلدو به همراه اولون و بچه ها به رم نقل مکان کرد و در طبقه دوم ساختمان همان فروشگاه، آپارتمانی اجاره کردند. با شروع جنگ، اولون تصمیم گرفت پسرها را که به خانه پدری اش در انگلیس فرستاده بود، به ایتالیا برگرداند. متفقین ابتدا شهر رم را ایمن اعلام کردند و خبری از بمباران در آن نبود. آلدو فروشگاه را باز نگه داشته بود و به فکر فروش و درآمد بود. پسرها به مدرسه ای که توسط راهبه های ایرلندی اداره می شد می رفتند و اولون با گروهی از کشیشان ایرلندی کار می کرد که به زندانی های کشورهای هم پیمان کمک می کردند تا فرار کنند. با این وجود، در هفته های آخر جنگ هواپیماهای کشورهای متحد محوطه راه آهن حومه شهر را بمباران کردند. آلدو اولون و پسرها را از شهر خارج کرد، اما خودش می بایست به رم برمی گشت چون فرماندار شهر دستور داده بود که مغازه ها باز باشند و به کار خود ادامه دهند.

در زمان جنگ، اعضای خانواده گوچی پراکنده شدند. اوگو که در سال 1922 در راهپیمایی فاشیست ها در رم شرکت کرده بود، حالا در توسکانی یک منصب وابسته به فاشیست ها داشت. رادولفو با بخش سرگرمی نیروهای مسلح قراداد بسته بود و برای سربازها نمایش هایی از فیلم های کمدی صامت و صداداری که بازی کرده بود را اجرا می کرد. واسکو، بعد از یک دوره کوتاه خدمت سربازی، اجازه پیدا کرد که به کارخانه در فلورانس برگردد و مشغول به کار شد و بر تولید کفش برای نیروهای جنگی نظارت می کرد.