کتاب خاستگاه مفاهیم سیاسی جدید در دوران میانه اثر سید علیرضا حسینی بهشتی و کامیار صفایی است به چاپ انتشارات روزنه.

کتاب پیش رو به منظور کشف ریشه ها و خاستگاه مفاهیم سیاسی جدید به مطالعه اندیشه های سیاسی و مناسبات دوران میانه در تاریخ غرب می پردازد. بدون شک زندگی روزمره مردم در دوران کنونی متاثر از حوادث و اتفاقاتی است که در گذشته رخ داده است. این مطالعه برای ما از یک سو به لحاظ این که در دنیای امروز نمی توان فارغ از سایر جوامع زیست بدون آن که به کم تحرکی در روابط بین المللی دچار شد ضروری است و از سوی دیگر به این جهت که زندگی ایرانیان در طی دو قرن اخیر به شکلی چشمگیر از تمدن مغرب زمین متاثر بوده دارای اهمیت است؛ آن چنان که برای شناخت هویت مان ناگزیر نیاز به مطالعه و شناخت تمدن غرب داریم. به علاوه با توجه به تسلط و سیطره یک حکومت دینی در جامعه دوران میانه و تاثیر دین بر نهادهای اجتماعی و سیاسی این جامعه، شناخت تجربیات تلخ و اشتباهات چنین قدرتی برای ما که در جامعه ای مسلمان زندگی می کنیم عبرت آموز خواهد بود. درواقع پرداختن به دوران میانه که بخشی از تاریخ جهان محسوب می شود، آینه ی عبرتی است برای جوامع، تا دچار انحراف و گم گشتی نشوند و از تکرار اشتباهات خودداری کنند.

آنچه در دوران میانه به عنوان زندگی سعادتمندانه حقیقی شناخته می شد، حیاتی است که به طور تمام و کمال وقف خداوند شده باشد. بدیهی است که در چنین نظام ارزش گذاری، زندگی قدیسان بود که می توانست حقیقتا ارزشمند به شمار آید. در مقابل مقام والایی که برای دیرنشینان و تارکان دنیا در فرهنگ دوران میانه در نظر گرفته شده بود، زندگی عادی عامه مردم خوار شمرده می شد. عامه مردم نیز بر این باور بودند که اگر امکان داشت از کار و زحمت روزمره خلاصی یابند، می توانستند مسیحیان بهتری بشوند. کار، ازدواج، تشکیل خانواده و تربیت فرزندان، از امورات زندگی کسانی برشمرده می شد که راهی به زندگی متعالی برایشان متصور نبود. از همین رو، عامه مردم به صورت توده های انسانی دیده می شدند در حالی که قدیسان و راهبان، افراد متشخص منفردی محسوب می شدند که راه سعادت را یافته اند. جای تعجب نیست که در نقاشی های برجای مانده از دوران میانه، آنجا که پای به تصویر کشیدن مردم در میان است، با انبوهی از چهره های نامشخص یکسان روبرو می شویم، در حالی که چهره قدیسان با جزئیات تمام، نقش شده اند.

با پیدایش نهضت اصلاح دینی و به ویژه با شکل گیری فرهنگ پیوریتن ها، بهره مندی از مواهب دنیوی نه تنها دیگر نشان فرومایگان به شمار نمی رفت، بلکه سنت ترک دنیا و خوار شمردن کار و تشکیل خانواده، کفران نعمت های الهی محسوب می شد. زندگی متکی بر صدقات برای دیرنشینان برخلاف سنت مسیح دانسته شد و کار به صورت دسته جمعی در صومعه ها و یا انفرادی در صحنه اجتماع، از وظایف همه کسانی شمرده شد که زندگی خود را وقف گسترش تعالیم مسیح کرده بودند. این رویکرد جدید به مواهب دنیوی، راه را برای گسترش انقلاب علمی و نیز شکل گیری روح سرمایه داری گشود. به گفته تیلور، «تایید زندگی عادی، معنای ارزشمند بودن سیطره موثر بر چیزهایی که به وسیله آنها می توان آن را حفظ کرد و افزایش داد و نیز ارزشمندی انفکاک از لذاید شخصی خالصی که شکوفایی کلی آن را بی ثمر گرداند یافت.»