کتاب جرئت رویاپردازی، اثری است از رائد برقاوی به ترجمه ی مریم نفیسی راد و چاپ انتشارات نسل نواندیش.

جرئت رویاپردازی درباره محمدبن راشد، حاکم دبی است؛ کسی که امکان تحقق یافتن رویاها را در یک محیط عربی فراهم کرد و توانست دبی را تنها ظرف چند دهه به یکی از نامدارترین شهرهای دنیا تبدیل کند.

کتاب حاضر علاوه بر تحلیل شخصیت آگاه و خردمند محمدبن راشد، به بررسی تاریخچه شکل گیری دبی در قالب شهری پیشرفته و نوین می پردازد و چگونگی تبدیل چشم انداز شیخ محمد از امارات متحده ی عربی ٢٠٢١ را به واقعیت مورد مطالعه قرار می دهد.

«وظیفه ی حکومت خوشبخت کردن است.»

«خوشبختی هزینه نیست، بلکه ثروت برای مردم است.»

این سخنان شیخ محمد است. ممکن است آن ها را نزد رهبر دیگری نیابیم. اگر امید بذر است، خوشبختی میوه است و اگر امید یک زندگی جدید است، بدون خوشبختی کامل نمی شود.

شیخ محمد حداقل در منطقه ما رهبر متفاوتی است و قبل از اینکه کمی به رویکرد خوشبختی فکر کنیم، باید به یک واقعیت بسیار ساده و بدیهی پی ببریم که مردم، ملت ها یا کشورهای عقب افتاده و بدبخت نمی توانند به هیچ پیشرفت و توسعه ای دست یابند یا جایی برای خود در زیر خورشید در جهان بیابند؛ زیرا این دنیا فقط علم، استعداد و ابتکار را می شناسد.

قرون وسطی در اروپا تاریک بود، چون میزان خوشبختی آن کم بود، صفت بارزشان رنج بود و تعابیر مذهبی فاقد شادی و نشاط بودند و غم را گسترش می دادند و به رهبانیت و انزوا دعوت می کردند؛ کلیسا در آن زمان این گونه بود. همان طور که فیلسوف لوک فری می گوید و در کتاب «پارادوکس های خوشبختی»، الهیات رنج را ارائه کرد، در دوره رنسانس و روشنگری، اروپا توانست عقاید فیلسوفان یونانی را درمورد خوشبختی و راه های خوب زیستن احیا کرده و همه این ها را با نظریه های کار ترکیب کند؛ یک انسان شاد بیشتر تولید می کند و بهتر به کشورش خدمت می کند. اروپا از ناکجا آباد این ایده ها را مطرح نکرد، بلکه در میراث یونانی و مسیحیت متداول بودند. پس از درک مجدد آن ها، از طریق جنبش های اصلاح دینی و در میراث اسلامی که به اروپا رسید و این بینش تاریخی طولانی را که فردی در کتاب مشاهده می کند، به شدت در تاریخ شیخ محمد می یابیم.

خوشبختی یک میراث اسلامی است، «لبخند زدن تو به روی برادرت صدقه است» و یک رفتار اصیل عربی است که می توانیم آن را در شبکه گسترده ای بیابیم که از لبخند مهمان نوازانه بادیه نشین شروع می شود و به شامگاهان ختم نمی شود یا مجالس دورهمی یا حکایت مادربزرگ ها و کتاب های عامه پسند و در فرازها و اندیشه های فلسفی که نزد فارابی، ابن سینا و امثال آن ها می یابیم.