کتاب تو آنچه می پنداری نیستی (رهایی از ایگو و حرکت به سوی عزت نفس و عشق سخاوتمندانه) اثر دیوید ریکو است به ترجمه محمدمهدی کهربی و چاپ انتشارات سایه سخن.

اثر پیش رو با دیدگاهی روانشناسانه به بررسی ایگو می پردازد و این مفهوم را که بر منیت و خودمحوری دلالت دارد به دو جنبه سالم و نوروتیک تقسیم کرده و با نگاهی نو آن را وامی کاود. این کتاب با ارائه ی تمرین ها و مطالبی شگفت انگیز تلاش می کند تا خواننده را از زنگارهای نفسانی برهاند و او را به موجودی پذیرا برای آن چه که عالم هستی پیش رویش قرار می دهد مبدل سازد، به فردی که با همه افراد حتی کسانی که آن ها را دشمن می پندارد از دریچه عشق ورزی رو به رو می شود و وجود خود را به تجلی گاهی برای عشق، محبت و شفقت تبدیل می کند. کتاب حاضر مثال هایی دست یافتنی و ملموس برای رشد معنوی فردی ارائه می کند و مخاطب خود را به این سو سوق می دهد.

احساسات شدید و تحمل ناپذیر زندگی کنونی نشان می دهد که کودکی زخم خورده در وجود ما جای گرفته است. اما اکنون باید بدانیم که دیگر کودک نیستیم، بلکه به فردی عاقل و بالغ تبدیل شده ایم که می تواند به کودک درونمان عشق بورزد، از آن محافظت کند و در آغوشش بگیرد. این هدف زمانی محقق می شود که به کودک درونمان اجازه دهیم برای زخم های خود سوگواری کند. این سوگواری موجب می شود احساس ناراحتی، خشم و ترس کنیم. سوگواری فرد بزرگسال همان دلداری دادن و نوازش کودک درون است.

گاهی در روند سوگواری، در مورد رفتار بدی که در خانواده با ما شده است، از یک نکته غافل می شویم و فراموش می کنیم برای عشق از دست رفته سوگواری کنیم. شاید فقط بر این نکته تمرکز کنیم که والد بد رفتارمان چقدر بی انصاف و آزاردهنده بوده است؛ اما در حقیقت در دوران کودکی مسئله ای فراتر از سوءاستفاده وجود داشته است: کودکی که قربانی سوءرفتار والدین است به خاطر از دست دادن عشقی که واقعا سهم او بوده ناله می کند. او نه فقط مستقیما هدف سوءاستفاده و سوءرفتار والدین قرار گرفته، بلکه از رابطه محبت آمیزی که بنیان خانواده بر آن استوار است نیز محروم مانده. فقدان عشق سخت ترین بخش گذشته است و برای حل آن، علاوه بر سوگواری، باید به محرومیتی که در زندگی تجربه کرده ایم آری بگوییم.

پس از تجربه کامل رنج و غم، این تجربه به مسیر جدیدی وارد می شود: ما قربانیانی ضعیف نیستیم، بلکه نجات یافتگانی هستیم که مراقبت از خود را یاد گرفته ایم. وقتی برای مدیریت احساساتمان به خویشتن بالغ مان اعتماد داریم، تک تک احساسات خود را با آغوش باز می پذیریم. در این صورت، پذیرفتن و در آغوش گرفتن احساسات به معنای طاقت آوردن نیست، بلکه باعث باز شدن قلب می شود.