کتاب تربیت در عمل، اثر دکتر راضیه ایزدی و دکتر محمدرضا عابدی، از سوی انتشارات سایه سخن به چاپ رسیده است.

کتاب پیش رو در سه بخش مقوله تربیت، نگاه های تربیتی و ابزارهای تربیت را به بحث می گذارد و تلاش دارد فرایند تربیت عملی را پیگیری کند. به این ترتیب در نخستین بخش به تعریف تربیت و وجوه تمایز آن می پردازد، در بخش دوم به شکلی متفاوت و داستان گونه سیر تحول انسان و ویژگی ها، نیازها، دغدغه ها و چالش های مربوط به هر مرحله از تحول را شرح می دهد و در بخش آخر با بهره گیری از حکایات گوناگون ابعاد مختلف تربیت را به تفصیل توضیح می دهد.

مقصود از تربیت در این اثر تنها به فرزندان محدود نمی شود بلکه می تواند به همه ی اطرافیان ما و حتی خودمان نیز ارتباط داشته باشد. ما در هر رابطه ای این فرصت را داریم که خودمان و طرف مقابلمان را تربیت کنیم، به شیوه ها و روش های مختلف…

ذهن آگاهی عبارت است از: توجه هدفمند، بدون قضاوت و در لحظه؛ یعنی آگاهانه و به عمد توجهمان را از گذشته و آینده به لحظه حال بیاوریم. ذهن همواره داستان های زیادی از گذشته و آینده دارد. این عملکرد طبیعی ذهن است؛ اما زمانی که توجه ما غرق داستان های ذهن می شود، ذهن آگاهی را از دست می دهیم و این در حالی است که ذهن آگاهی یکی از مهم ترین مولفه های الگوی تربیت است. تربیت در لحظه رخ می دهد و ذهن آگاهی موجب می شود ما در لحظه زندگی کنیم.

منظور از ذهن آگاهی این نیست که ذهن هرگز نباید به گذشته یا آینده برود. ذهن سالم داستان پرداز و پرسه زن است. منظور از ذهن آگاهی تمرین بازگرداندن توجه به لحظه و ماندن در لحظه است. همین که متوجه شویم ذهن غرق در گذشته یا آینده شده است، لحظه ی ذهن آگاهی است. با تمرین ذهن آگاهی به ذهن اجازه نمی دهیم ما را گرفتار داستان های گذشته یا آینده کند.

همه چیز در لحظه است. در لحظه بودن به ما نشان می دهد اکنون و این جا چه چیزی نیاز است. برآورده شدن به موقع و مناسب نیاز در لحظه، آینده را می سازد. گاهی نمی توانیم به خودمان، همسرمان، فرزندمان یا اطرافیانمان با یک لبخند احساس امنیت بدهیم، چون در آینده و داستان های ذهن گیر افتاده ایم و نمی توانیم نیاز به امنیت فرد مقابلمان را کشف و با یک لبخند این نیاز را برآورده کنیم.

غیر از گذشته و آینده، مسئله دیگری که ذهن را گیر می اندازد خود پنداره یا تصویری است که از خودمان در ذهن داریم. این خود پنداره، چه مثبت و چه منفی، وجود دارد و وجودش نه تنها مسئله نیست، بلکه طبیعی و بدیهی است؛ اما ذهن عادت دارد که در این خودپنداره غرق شود و گیر بیفتد. خودپنداره هایی که ممکن است در آن ها گیر بیفتیم عبارتند از: خودپنداره ضعیف، بی عرضه، حساس، زشت، باهوش، زرنگ، تنبل، قوی، افسرده، وسواسی و…