کتاب تب سکوها، اثر نیک هورنبی است با ترجمه ی کوروش کازرانی و چاپ انتشارات گلگشت.

کتاب پیش رو برنده ی جایزه ی کتاب ورزشی ویلیام هیل 1992 و رتبه ی پنجم در میان پنجاه کتاب برتر ورزشی از نگاه «فور-فور-تو» است. نیک هورنبی در این اثر زندگی خودش را به عنوان یک هوادار فوتبال روایت می کند. او در کودکی با وجود طلاق پدر و مادرش، خانه به دوشی و سختی ها و مشکلات دیگر زندگی، توانست رویایی در سر بپروراند و به آن دست پیدا کند. نیک هورنبی پس از سال ها ناکامی در نویسندگی و با الهام از مقاومت تیم محبوبش آرسنال، دوباره قلم به دست گرفت و شروع به نوشتن کرد.

تب سکوها داستان زندگی پسر حساسی است که نشان می دهد چگونه با وجود سختی ها و ناملایمات های زندگی، از یک کودک دمدمی مزاج و بی علاقه یک عاشق ساخت.

چند ماهی می شد که فوتبال ندیده بودم. تابستان 1969 اولین مرتبه ای بود که انگاری کمبود چیزی را در زندگی احساس می کردم. من و پدرم با مشکلاتی دست به گریبان بودیم که مربوط به همان داستان های قبل از پیدایش آرسنال می شد؛ صفحات ورزشی روزنامه ها هم دیگر چیزی نداشت که مورد علاقه ام باشد (روزهای پیش از ظهور گازا و البته تورنمنت های پیش فصل خسته کننده که هنوز در نقش متادون برای رقابت های اصلی فوتبال تجویز نشده بودند؛ ضمن این که نقل و انتقالات زرق و برقی نداشت و هنوز به حد دوران معاصر مضحک نبود. روزنامه  ها هم بدون کوچکترین خبری از فوتبال، هفته ها را کشان کشان به آخر می رساندند)؛ ضمن این که اجازه نمی دادند حداقل به کورت های تنیس برویم و توپ بازی کنیم.

من همیشه از تابستان استقبال کرده و مشتاق رسیدنش بودم اما این یکی، بسیاری از روزمرگی های مورد علاقه ام را نابود کرد؛ انگار که خفه شدن بهتر از رهایی باشد- انگار که ماه های جولای و نامبر جایشان را با یکدیگر عوض کرده بودند.

پدرم بعدازظهر به مرکز اردوگاه ما رسید. به همراه او، سوی صخره ای در حاشیه دشت رفته و آنجا نشستیم. او در رابطه با تغییرات کوچکی که طلاق قرار بود در زندگی ما به وجود آورد صحبت کرد؛ همین طور که تضمین کرد در فصل جدید، می توانیم بمراتب بیش از گذشته راهی هایبوری شویم. می دانستم که در رابطه با طلاق درست می گوید (اگرچه برای محکم کاری می بایست سفر عجولانه و دویست مایلی اش به کمپ من را هم غیرضروری می شمرد) اما قولش در رابطه با فوتبال پوچ به نظر می رسید. خب اگر راست می گفت، ما درست زمانی که آرسنال به مصاف اورتون رفته چرا باید روی یک تکه سنگ در ولز نشسته باشیم؟ در آن بازه خاص، دلم برای خودم سوخته بود.