کتاب تاملات و جستارها، اثر امیررضا طایفه حیدری است به چاپ انتشارات وانیا.

مولف در این اثر از فضیلت دردها و شناخت آنها سخن می گوید. چرا که زندگی تماما سرشار از درد است، اما رنج هایی که در مسیر حقیقت روی می دهد برای انسان سراسر روشنگری است. درد سعی دارد چیزی به ما بگوید که گاهی بیانگر درستی مسیر است و گاهی بیانگر باطل بودن آن. اگر درد حاصل درستی مسیر باشد، مقابله در برابر درد جز آموزه و فضیلت چیز دیگری نخواهد بود و اما اگر درد از دیگری به ما برسد چیزی جز ستم نیست و صبوری و تحمل در مقابل آن حماقت است. از این رو کتاب پیش رو به بررسی حقیقت و نتیجه ی درد می پردازد. این کتاب حاوی سه گفتار است که شامل: «1-تکرار آنچه اهمیت دارد، 2-در باب ثمربخشی و 3-معنویات، عشق و اخلاق در نکوهش غریزه» می باشد.

معمولا میبینیم در زندگی آدمیان، چه در زندگی اجتماعی و چه در زندگی فردی، چیزهایی مثل سنجش و ثمربخشی مسائل رها شده اند. اما مسائلی هستند که باورها و اعمال آن همه جا به دنبال انسان کشیده می شود؛ هم در زندگی فردی و هم در زندگی اجتماعی. یکی از همین مسائل ثروت ها و دارایی های مادی ما هستند. وقتی بخواهید به طور اجمالی میزان صحیح و درستی را در همین مسیر کنونی زندگی فردی و اجتماعی انسان در نظر بگیرید، متوجه خواهید شد که این مسیر به هیچ عنوان برای راستی و درستی بنا نشده. بعد متوجه خواهید شد که مسیر «پول» و «سرمایه داری» که ارزش ها و هنجارهای زندگی و اجتماع کنونی را می آفرینند، به هیچ عنوان برای عدالت پدید نیامده اند. فرض کنید که اکنون کارگران مزد بیشتری از رئیس خود بگیرند از آن جهت که کار دشوارتری نسبت به او دارند، و به کل اجتماع نیز چنین باشد و هرکسی که کار دشوارتر و بیشتری انجام داد مزد بیشتری نیز بگیرد؛ یعنی همه چیز طبق پنداشت و فرضیات ما از عدالت پیش برود. اینگونه بعد از مدتی کارگران و آنانی که وظایف دشواری دارند، بی نیاز از ثروت خواهند شد و یا حداقل دیگر نیازی نمی بینند که وظایف دشواری را بپذیرند، در نتیجه بعد از مدتی دیگر کسی نمی ماند که کارهای دشوار را انجام دهد و قبول مسئولیت های دشوار کند، پس منفعت طلبان و حیله گران، از طریق پول و معیشت اجتماع، کارگر را همیشه نیازمند نگاه میدارند تا از روی نیاز و اجبار، کسی باشد که این دشواری ها را گردن بگیرد. از همین جهت است که مقام ها را آفریدند و مزد را براساس آن دادند، و طریقت زندگی فردی و اجتماعی هرکس را به نوعی بنا نهادند که میزانی صحیح و عادلانه در هیچ کجای این مسیر جای نداشته باشد. پس گاها نبود هیچ قاعده ای می تواند به علت طریقت خود ما باشد نه عامل دیگری. نتیجه ی آخر در این بحث این است که عدالت در هر چیزی، نیازمند مسیر جدیدی است و مطمئنا این مسیر راه به آن ندارد.