کتاب تاریک ترین ذهن ها اثری است از آلکساندر برکن به ترجمه سمانه افشار حاتم و چاپ انتشارات خوب. داستان کتاب پیش رو ماجرایی وحشتناک و غمگین را به تصویر می کشد، قصه شیوع یک بیماری که فقط افراد نابالغ را درگیر می کند؛ بسیاری از همکلاسی های روبی را به کام مرگ می کشاند اما سرنوشت دیگری برای کسانی که از مرگ جان به در برده اند رقم می زند، سرنوشتی مثل آن چه که روبی به آن گرفتار می شود. روبی تنها کسی نیست که به سمت اردوگاهی مخوف روانه می شود، افراد بسیار دیگری که هم سن و سال او یا کمی بزرگ تر هستند همراه روبی راهی این اقامت گاه می شوند، او در ده سالگی پا به تورموند می گذارد و چند سال بعد، در حالی که نوجوانی شانزده ساله است و توانایی های خطرناکش رشد بیش تری کرده اند با زحمت بسیار از اردوگاه فرار می کند تا خود را به بهشت امن برساند، به شرطی که بتواند از دست تعقیب کننده هایش جان سالم به در ببرد.

فکر می کنم بخشی از وجودم منتظر بود و ناامیدانه می خواست ببیند می توانم بلایی را که سر دوستم آورده بودم جبران کنم یا نه، اما آب ریخته جمع نمی شد. دیگر تمام شده بود، او رفته بود و فقط من مقصر بودم. بهترین کاری که می توانستم انجام بدهم ناپدید شدن بود. حتی اگر دکتر بگبی بازی ام داده بود و واقعا می خواستند از شرم خلاص شوند، ارتباطی بین ما پیدا نمی کردند و نمی توانستند به سم تهمت بزنند کمکم کرده مخفی شوم و او را سوال پیچ و مجازات کنند، ولی اگر هنوز دوست بودیم، او قطعا مجازات می شد. سه هزار نفر در تورمند زندگی می کردند و من آخرین نارنجی اردوگاه بودم؛ شاید حتی آخرین نارنجی دنیا. شاید هم یکی از دو نفر آخر، البته اگر آن پسر توی درمانگاه هم مثل من بود. کمی زمان لازم بود تا حقیقت را بفهمند.

من خطرناک بودم و می دانستم آن ها با خطرناک ها چه کرده بودند.