کتاب تاریخ جامع نقد سینمای آمریکا اثری است از جری رابرتس به ترجمه رضوان بیاتی و الهه فراهانی و چاپ انتشارات روزنه.

کتاب پیش رو به چگونگی شکل گیری و تحولات عرصه نقد در سینمای آمریکا از ابتدا تا سال 2010 پرداخته و تاثیرات و تاثرات اجتماعی در عرصه سینما و نقد را منعکس کرده است. این اثر طی هشت فصل از دوران صامت در سینمای آمریکا عبور می کند و تا رنسانس بزرگ قرن بیست و یکم پیش می رود؛ رابرتس نحوه ورود نقد به صفحه ی جراید و در نتیجه آن جدی گرفته شدن در رسانه و اجتماع را شرح می دهد و از فیلم های مهم و تاریخ ساز سینمای هالیوود، فعالیت و زندگی منتقدان و تحولات اجتماعی، سیاسی و رسانه ای مرتبط با فیلم و نقد سخن می گوید.

در حالی که رید از طریق نویسندگی، امرار معاش می نمود، حضور وی در تلویزیون، موجب شهرت یافتنش در سراسر آمریکا شد. وی که با پدیده بودن، فاصله داشت، حتی به واسطه حضور فراگیر و چشمگیرش در تلویزیون، که به واسطه نظر مساعد آشکارای مجریانی همچون «کارسون» و «کاوت»، رخ داد، هرگز به مشهورترین منتقد فیلم در آمریکا بدل نشد. «کارسون» به عنوان یکی از بزرگترین ستاره های آمریکا، گاه گاه به هنگام مصاحبه با ستارگان فیلم ها، به عنوان طرفداری واقعی رفتار می کرد. وی قادر به مخفی نمودن خوشحالی و رضایتش از حملات تند غرض ورزانه، ارزیابی های سخت گیرانه و تیکه و کنایه های آبدار رید نبود. «رید» که نجیب زاده ای تنومند بود، معمولا تن صدایش، امواجی از خود شیرین کنی و نفوذ را به همراه داشت؛ وی، گوینده ای ماهر و مغرور بود. او که گهگاه، خنده دار بود و استاد پیشنهاد ایده ای برای شیطنت، همواره در پی بردن دل مخاطبان [از طریق چرب زبانی و تملق] بود.

«سیمون» درباره «رید» می نویسد: “در میان بسیاری از آمریکاییان محروم به لحاظ فرهنگی، وی تبدیل به الگو و معرف اصلی منتقد فیلم شده است. در محافل ظاهرا روشنفکری، نیز از وی به عنوان بذله گویی صریح که مقبولیت دارد، یاد می کنند.” علاوه بر این، خانواده های متوسط آمریکایی، منتقدان فیلم را افرادی نظیر «رکس رید» پنداشتند. اگرچه «رید» بارها و بارها، در نشریات متعددی مانند «ویمنز ویر دیلی»، «وگ»، «استیتس»، «نیویورک دیلی نیوز»، «جنتلمنز کواترلی»، «کازموپالیتن»، «هالیدی»، «نیویورک پست» به نوشتن نقد پرداخت- اما با این حال، بیشتر شهرت وی به خاطر مصاحبه هایش با افراد سرشناس بود.