کتاب تاج جنگل اثر ریچارد پاورز است به ترجمه جواد همایون پور و چاپ انتشارات یوبان.

کتاب پیش رو اثری مبهوت کننده و شگفت آور است که به تقابل انسان با دنیای اعجاب برانگیز طبیعت می پردازد. شخصیت های اصلی این اثر نه انسان کم نظیرند؛ افرادی با روابطی بی مثال با درختان، روابطی که نتایج فاجعه بار و یا نجات بخش به دنبال می آورد. انسان هایی که دریافته اند چطور به طبیعت بنگرند و دنیای بزرگی را که به موازات ما نفس می کشد و از آن مغفول مانده ایم درک کرده اند. رمان حاضر از حلقه های داستانی پیوسته ای شکل گرفته که آمریکای پیش از جنگ جهانی تا امریکای زمان جنبش وال استریت را ترسیم می کنند. اثر پیش رو تصویری است از وضعیت سیاره ما و راهی که انسان در جهت نابودی آن در پیش گرفته است، پهنه ای که انسان را در دل خود جای داده، از گذشته به او به ارث رسیده و قرار است جایگاهی برای آیندگان باشد و با این وجود بشر از درک و فهم آن ناتوان مانده است. ریچارد پاورز اثری خارق العاده، احساسی و جذاب را برای انسان امروزی خلق کرده است.

خواننده عادی نیازمند چنین گزاره ای است تا این معجزه برایش زنده و محسوس شود. این را مدت ها پیش یاد گرفته، از پدرش: آدم ها چیزهایی را که شبیه خودشان باشد بهتر می فهمند. درختان بخشنده چیزی است که هر فرد بزرگواری درمی یابد و دوست می دارد. پاتریشا با این دو کلمه، نامه ی سرنوشت خودش را مهر می کند و آینده را  تغییر می دهد، حتی آینده ی درختان را.

صبح است و آب سرد به صورتش می زند، معجونی از توت و کتان درست می کند و وقت خواندن روزنامه ی دیروز می نوشد، بعد پشت میز کاجش می نشیند و با خودش عهد می بندد از سرجا بلند نشود مگر این که پاراگرافی بنویسد که وقت ناهار ارزش نشان دادن به دنیس را داشته باشد. مدادش از چوب سرو سرخ است و از بویش به وجد می آید. فشار ملایم مغز مداد به سطح کاغذ او را به یاد فرآیند تبخیر پیوسته ای می اندازد که هر روز صدها گالن آب را به صدها گام در تنه ی صنوبر داگلاسی بالا می برد. همین کنش تنها بودن نشستن در برابر یک کاغذ و انتظار برای حرکت دست، شاید نزدیک ترین تجربه ی او از درک ضمیر روشن گیاه باشد.

آخرین فصل از ذهنش می گریزد. او باید کار شاقی کند، باید با یک تیر سه نشان بزند، باید هم نوید بخش باشد، هم حقیقی و هم سودمند. می تواند از الد چیکو بگوید، این صنوبر نروژی که در حد فاصل با سوئد زندگی می کند. آنچه از این درخت روی زمین است فقط چند صد سال عمر دارد. ولی زیر زمین و در خاک مملو از میکروبش عمر آن به نهصد سال یا بیشتر می رسد، صدها سال قدیمی تر از اختراع ترفند خط نگاشتن که با آن سعی در درکش دارد.

همه ی صبح کار می کند تا این حماسه ی نهصد ساله را در ده جمله ی ناب بگنجاند: فرآیند فروافتادن و برخاستن از همان ریشه. این همان عنصر نوید بخشی است که می خواهد. حقیقت تا حدی خشن است. در اواخر صبح به اکنون می رسد، یعنی زمانی که برای نخستین بار این اتمسفر به تازگی اثر پذیرفته از انسان، شاخه های پیچان و معمولا پوشیده از برف الد چیکوی را واداشته تا قد بکشد و روی زمین به یک درخت بزرگ و تناور تبدیل شود.