کتاب تئاتر تجربی از استانیسلاوسکی تا پیتر بروک، اثر جیمز روز-اونز است با ترجمه ی مصطفی اسلامیه و چاپ انتشارات سروش.

کتاب پیش رو به معرفی چهره های مهم که هرکدام امکانات تئاتر را به عنوان یک هنر گسترش داده اند، و برای هریک از آنان تجربه معنای متفاوتی داشته، اختصاص داده شده است، در واقع این کتاب حاوی اندیشه های هنرمندانی است که هرکدام به مسئله تئاتر از زوایای مختلف می نگرند. دیدن و شناختن  آنچه در همه زمینه های هنر رخ می دهد یک بخش ضروری برای کسانی است که در تئاتر کار می کنند، به همین منظور این کتاب به بررسی مطالعات، تجربیات و گفتگوها پیرامون هنر می پردازد.

در سال 1932 استانیسلاوسکی ودانچنکو ناگهان به انتقاد شدید از بدعت گذاران شکل گرا پرداختند و از واقعگرایی روی صحنه به عنوان تنها سنت تئاتری دفاع کردند. این انتقاد با هشدارهای قبلی که «تجربه افراطی» را محکوم می کرد، هم آوا گشت. در سال 1926، آن دو، نمایشنامه قب سوزان اثر اوستروفسکی را به عنوان پاسخی به میرهولد به صحنه آوردند و تاکید کردند که تئاتر بازیگر و پرداختن روانشناسانه به شخصیتها درست مخالف تئاتر آوان گارد و پرداختن به بازیگر به عنوان عروسک است.

پس از ناکامی کارگاه تئاتر تجربی، میرهولد دعوت شد تا کارگردان تئاتر وراکومیساریفسکایا شود. در آنجا میرهولد فرصت یافت تا اندیشه هایش را عملی سازد. برای اجرای  نمایشنامه هداگابلر قاب صحنه را برداشت و نمایشی کاملا غیرواقعگرایانه، براساس اصل نمادگرایان فرانسوی، مبنی بر مطابقت رنگها و حالتها، عرضه کرد- هر بازیگر در این اجرا رنگ و حرکات خاص خود را داشت. در اجرای خواهر بئاتریس اثر مترلینگ، برای نزدیک ساختن بازیگر به تماشاگر، از وسایل صحنه، سطحهای تزئینی، و سن پایین کشیده شده استفاده کرد و فقط سکوی کم ضخامتی به جای گذاشت، به طوری ک بازیگران شبیه نقشهای حکاکی شده نیم برجسته به نظر می آمدند. او به جای منفرد کردن جمعیت، چنانکه در تئاتر هنر مسکو معمول بود، گروها را به صورت متحد، شبیه یک افریز قرون وسطایی، به حرکت در آورد. هدف میرهولد این بود که نه احساسات فردی شخصیتها، بلکه «عصاره های» پالایش یافته عاطفه را القا کند. به بازیگران آموخته شده بود که به شکل تک گویی محدود به سه نت صحبت کنند و حرکتشان آهسته و به سبک کاهنان باشد. غالبا چنین به نظر می رسید که میرهولد می کوشید بازیگرانش را به عروسکهایی تبدیل کند که به قول مارک سلونیم، تماشاگر را به یاد وزن لالاییهای فرانسوی بیندازد- عروسکهای کوچولو، سه تا چرخ کوچکشان را می زنند و می چرخند و می گردند و بعد می روند.