اثری است از والریا لوئیزلی به ترجمه کیوان سررشته و چاپ انتشارات اطراف. این کتاب به قلم نویسنده ای موفق و جوان نگارش شده است، مجموعه ای از ده جستار که در ادامه یک دیگر نوشته شده اند و وجه اشتراکشان گم شدن و سپس پیدا شدن است. محتوای نوشتار حاضر آن گونه است که نمی توان آن را در قالب و موضوع خاصی طبقه بندی کرد بلکه تنها می توان با مطالعه آن همراه با نویسنده زوایای ناب انسانی، خیابان ها و زبان هایی متنوع را تجربه کرد.

تجربه ای از گم شدن در شهر و بازگشت به خود.

مردی در پیاده رو، نزدیک در ساختمان مان، کشته شد. گلوله ای از پشت، به کمر. اول سرش افتاد. صدای تیز شکستن جمجمه روی سیمان؛ پیاده رویی که هنوز از باران بعد از ظهر خیس بود. سر به راحتی رشته نخاعی که ما را سرهم می کند از هم نمی پاشد. سالم ماند، با موهایی ژل زده و شانه شده به عقب و اصلاحی بی نقص. دندان هایی –پدیدار– که مثل دندان های بچه ای با کمی عقب ماندگی ذهنی بیرون زده. روز بعد طرح بدنش با خطوطی از گچ سفید روی آسفالت دیده می شد. آیا دست کسی که ساحل بدن او را خط کشی می کرد لرزیده بود؟ شهر، پیاده روهایش: تخته سیاهی عظیم؛ به جای اعداد، اجساد را جمع می زنیم.