کتاب انقلاب ها اثری است از دکتر سلیمان میرزائی راجعونی و دکتر عادل ابراهیمی لویه به چاپ انتشارات لویه.

نویسندگان کتاب پیش رو با توجه به تغییر و تحول رخ داده در مفهوم انقلاب طی سال های ١٩٢٠ تا ١٩٧٠ و بعد از آن، در چهار بخش به مطالعه ی علمی و منطقی مفهوم و تعریف انقلاب، طبقه بندی انقلاب ها، منشأ و خاستگاه انقلاب ها، سه رهیافت نظری موثر در تبیین انقلاب، دو روش مطالعه ی انقلاب به نام های اسکوکپول و تروتسکی، بعدهای موجود در تبیین انقلاب ها، اصول حاکم بر روایت های انقلابی، انقلاب های اسلامی و مدرنیته ی خاورمیانه ای، انقلاب های رنگی و عربی و چرایی موفقیت و عدم موفقیت آن ها، انقلاب های غیرمسلحانه و رابطه ی آن ها با قفس آهنین لیبرالیسم، دلایل گسترش انقلاب های غیرمسلحانه و سیر تحول مطالعات انقلاب می پردازند.

به عقیده مور، شکست ترقی مدرنیته، انقلاب ها را در برابر دگرگونی تاریخی در یک وضعیت مبهم قرار می دهد: ممکن است انقلاب ها در لبه مقدم یک سنت تاریخی اتفاق بیفتند، ولی اغلب مواقع در حاشیه اش رخ می دهند؛ در جاهایی که نیروها علیه یک دیگر جبهه گرفته و دنباله رو سنتی هستند که قبلا در جای دیگری ظاهر شده است. این ابهام به طور برجسته ای در جامعه شناسی تاریخی معروف اسکوکپول نیز به چشم می خورد که در آن انقلاب غالبا به عنوان شکست در حاشیه دنباله روی نظام های دولتی مدرن و به شدت رقابت کننده رخ می دهد. به طور خلاصه، استدلال اسکوکپول این است که رقابت بین دولت ها، موجب تمرکزگرایی، بوروکراتیک شدن و توسعه بیشتر دولت ها و به دلایل اقتصادی همین طور ارتش می گردد. در این رقابت برخی دولت ها عقب می افتند (این عقب افتادگی پس از شکست در جنگ آشکار است) و به سمت تمرکزگرایی کشیده می شوند؛ درحالی که میزان کسب ثروت از جوامع را افزایش می دهند، به سمتی حرکت می کنند که به تدیج دچار کمبود منابع مالی می شوند و ساختار قدرتشان را تضعیف می کنند.

به طور مشخص چنین دولت هایی توازن متقابل بین اشراف زمین دار روستایی و توده های روستایی را تضعیف می کنند. تمام اینها به بحران و شکست قدرت دولت منجر می شوند. در صورت احساس تهدید نخبگان شهری که قبلا در حاشیه بودند، به سمت دردست گرفتن ساختار درهم شکسته دولت حرکت می کنند، اما منابع این گروه برای متحد کردن تمام عناصر ناراضی جامعه سیاسی کافی نیست و آنها به ناچار به سمت ایجاد ساختار دولتی قوی و متمرکز تر از قبل سوق داده می شوند؛ بنابراین ما جنبش های دموکراتیک یا جمهوری خواهی را در فرانسه، روسیه و چین می یابیم که در اثر اقتدار انحصاری ناپلئون، استالین یا مائو به مدیریت متمرکز و مداخله گر منجر شده اند.