کتاب اصول اخلاقی برنامه توانبخشی شناختی انسان اثر الن ماری فورسبرگ، کلر شلی ایگان و دیگران است به ترجمه مسلم کرد و چاپ انتشارات نسل نواندیش.

رشته علوم شناختی از رشته های بسیار توسعه یافته در سال های اخیر است که هم در سطح بنیادی و هم در سطح کاربردی پیشرفتی چشمگیر داشته و به ویژه در زمینه ی برنامه های ارتقا و توانبخشی کاربردی بوده است.

HCE  یا همان ارتقای شناختی انسان، اصطلاحی است برای برنامه هایی که توانایی های شناختی انسان هم چون حافظه و استدلال را بهبود می بخشد. این توانایی به شکل های مختلف قابل ارتقا است و مجادلات اخلاقی پیرامون آن به صورت قطبی شکل گرفته است. کتاب حاضر به منظور بحثی منطقی در زمینه چارچوب های اخلاقی مورد نظر برای تصمیم گیران سنجش اخلاقی برنامه های HCE که ممکن است به شکل کثرت گرا یا جزئی گرا به کارگرفته شوند نگارش شده و تلاش دارد فراتر از مجادلات فلسفی به تصمیم گیری های حساس و عینی تر اخلاقی برای کمک به تصمیم گیران عمومی و متخصصان فعال در این حیطه عمل کند. هدف کتاب پیشنهاد طرح نامه ای در مورد نحوه توجه به تنوع موجود در مباحث اخلاقی و مجادلات در حوزه ارتقای شناختی انسان است.

یکی دیگر از مسائل مطرح شده در بحث درباره اجبار به مصرف تقویت کننده های شناختی این است که برخی عقیده دارند ممنوع یا محدود کردن استفاده از داروهای تقویت عصبی- شناختی در مدارس یا محیط های کاری، نوعی اجبار به شمار می آید زیرا «آزادی فرد برای استفاده از یک ابزار ایمن برای تقویت کردن توانایی های ایمن را از میان می برد، فقط به این دلیل که جلوی هرگونه پیامد منفی ناشی از انتخاب (آزادانه) پیشرفت نکردن گرفته شود». به عبارت دیگر، «ممنوع کردن» کامل استفاده از فناوری های تقویتی شکل دیگری از اجبار است که با اجبار کردن (ضمنی یا آشکار) افراد به «مصرف» این فناوری ها تفاوتی ندارد. فورلینی و راشین در پژوهشی درباره دیدگاه متخصصان سلامت روان، دانش آموزان و والدین در مورد ریتالین و اجبار به مصرف آن نشان داد که به عقیده آزمودنی ها، مصرف CE اساسا یک انتخاب شخصی است و «نتیجه فشارهای اجتماعی بسیار زیاد برای حفظ عملکرد موفقیت آمیز در همه محیط های رقابتی به شمار می آید». این گفته نشان می دهد که اگرچه مباحث اخلاقی مرتبط با اجبار به یک کار و انتخاب شخصی برای انجام آن کار تفاوت زیادی دارند، اما ذی نفعان اصلی جامعه (مثلا شرکت های دارویی که از فروش تقویت کننده های شناختی نفع می برند) به راحتی مسئله انتخاب شخصی و اجبار را با هم در می آمیزند و اساسا آزادی فرد را در انتخاب های شخصی اش محدود می کنند. فورلینی و راشین این گفته را در مشاهدات خود چنین توضیح می دهند: «آزمودنی ها به نقش خودمختاری در سطح هنجاری اعتقاد داشتند. اما در سطح توصیفی، فشارهای اجتماعی به شکلی گسترده بر اغلب آزمودنی های گروه آزمایش تاثیر گذاشته بود». این بعد اجبار کننده، در احساس نیاز دانش آموزان به کسب نمرات خوب برای موفقیت در آینده نمودار می شود؛ در حالی که انتخاب آزادانه و شخصی به این معناست که هر دانش آموزی باید آزاد باشد تا خودش انتخاب کند که می خواهد چه کسی باشد.