کتاب اصل گرایی (پیگیری و نظم کارهای مهم) اثر گرگ مک کیون است به ترجمه نیلوفر هاشمزاد فروزان و چاپ انتشارات اشراقی.

نويسنده در كتاب پيش رو چگونگي دستيابي به زندگي شخصي و شغلي ايده آل و هدفمند را با بهره از روش موثر و كاربردي اصل گرايي آموزش مي دهد. اخذ تصميمات مناسب، انتخاب هاي صحيح و افزايش ثمردهي از مزاياي اصل گرايي به شمار مي روند.

اصل گرایی روشی نوین برای انجام هرچیز است؛ در این شیوه کار کمتر اما بهتر در هر زمینه ای مدنظر قرار داده می شود و تمرکز بر ضروریات و صرف کردن وقت و انرژی بر چیزهایی که انتخاب خودمان هستند و ارزش بیش تری برای هزینه کردن دارند، معطوف می گردد. در این اصل امور غیر ضروری حذف و مسائلی که واقعا اهمیت دارند مورد پردازش قرار می گیرند. به این ترتیب تنها و تنها کارهای درست انجام می شوند و امور بیهوده به کنار رانده می شوند.

این ایده که بازی بی اهمیت است، با رسیدن به بزرگسالی برای ما باقی می ماند و تنها با ورود به محل کار، ریشه هایش آشکار می شود. متاسفانه، نه تنها تعداد کمی از شرکت ها و سازمان ها به بازی می پردازند، بلکه بسیاری ناخواسته آن را تضعیف می کنند. درست است که برخی از شرکت ها و مدیران دم از ارزش بازی در برانگیختن خلاقیت می زنند، اما هنوز هم اکثر آن ها قادر به ایجاد نوعی فرهنگ بازی نیستند که باعث کاوش واقعی می شود. هیچ یک از این ها نباید ما را متعجب کند. شرکت های مدرن پس از انقلاب صنعتی متولد شدند؛ زمانی که دلیل اصلی فعالیت آن ها دستیابی به کارایی در تولید انبوه کالاها بود. علاوه بر این، این مدیران اولیه برای الهام بخشیدن به ارتش- نهادی نسبتا منضبط و کمتر بازیگوش-  (درواقع، زبان ارتش هنوز هم در شرکت های بزرگ قوی است؛ ما هنوز هم اغلب صحبت از کارمندان در خط مقدم می کنیم و خود کلمه شرکت اصطلاحی برای یک واحد نظامی است.) حضور داشته اند. در حالی که دوران صنعتی مدت هاست از ما عقب است، این آداب و رسوم، ساختارها و سیستم ها همچنان در اکثر سازمان های مدرن وجود دارد. بازی که من آن را به عنوان کاری تعریف می کنم که ما به سادگی برای لذت بردن از آن انجام می دهیم نه به عنوان وسیله ای برای رسیدن به هدف -اعم از پرواز بادبادک یا گوش دادن به موسیقی یا پرتاب کردن یک توپ بیس بال- ممکن است یک فعالیت غیرضروری به نظر برسد.

غالبا این گونه برخورد می شود؛ اما درواقع بازی از بسیاری جهات ضروری است. استوارت براون، بنیانگذار انستیتوی ملی بازی، آنچه را که تاریخچه بازی حدود شش هزار نفر خوانده می شود، مورد مطالعه قرار داده و نتیجه گرفته است که بازی دارای این قدرت است که به طور قابل توجهی می تواند همه چیز را از سلامتی شخصی، روابط، آموزش و پرورش و توانایی سازمان ها برای نوآوری بهبود بخشد. او می گوید “بازی منجر به انعطاف پذیری مغز، سازگاری و خلاقیت می شود.” همان طور که او به اختصار می گوید، “هیچ چیز مانند بازی مغز را آتش نمی زند.”