کتاب اسرار و آثار واقعه کربلا اثر استاد علامه جلال الدین همایی است به چاپ انتشارات زورا.

نویسنده ی اثر پیش رو به منظور بیان اسرار و آثار واقعه ی کربلا، به مرور تاریخ اعراب و اسلام از زمانه حضور پیامبر می پردازد و نشان می دهد که چگونه افرادی هم چون ابوسفیان و حکم بن عاص با تزویر و ریا اسلام آوردند اما هم چنان بر پیشینه ی جاهلی خود شبیه بودند و منفقانه بر ضد پیامبر و اسلام و بعدها امام علی علیه السلام عمل می کردند. ثمره ی وجود چنین افرادی در جامعه و خوی تعصب نژادی، کینه توزی و انتقام جویی اعراب جاهلی در روح آیندگان این جامعه و آن چه میان خاندان پیامبر و دشمنان ایشان جریان یافت، تا آن جا پیش رفت که به حادثه ی کربلا منجر شد. این اثر ضمن بررسی آن چه پیش از این واقعه رخ داد، به بیان هدف اصلی قیام حسینی، آثاری که واقعه کربلا به دنبال آورد، تاریخچه ی تشکیل مراسم عزاداری برای امام حسین علیه السلام و یاران ایشان، رسمیت یافتن سوگواری عاشورا و ارائه سروده هایی در باب ائمه اطهار پرداخته است. مخاطب اثر حاضر با محیط جزیره العرب در هنگام ظهور اسلام آشنا می شود و با تاریخ اعراب بعد از ظهور اسلام پیش می رود تا به واقعه کربلا برسد و با برخی ثمرات آن رو به رو می شود.

باری، عبدالله بن زبیر در همان ایام تدبیری به کار برد تا یزید ولیدبن عتبه را عزل و به جای او جوانی مغرور سبکسار را که هم از بنی اعمام خود او بود به نام «عثمان بن محمدبن ابی سفیان» والی حجاز گردانید.

واقعه حره دسته گلی بود که همین عثمان به آب داد و خلاصه قضیه بدین قرار است که واقعه کربلا مخصوصا بعد از اینکه اسرا به مدینه بازگشتند، ولوله و شورشی در دل های اهل مدینه انداخت، به طوری که هر روز آن شهر مذهبی که مجمع شخصیت های بزرگ اسلامی در آن زمان بود، آبستن حادثه تازه می شد. اهل مدینه را نفرت و انزجار از دستگاه حکومت بنی امیه افزون تر می گردید و آن چهره ای که حضرت امام حسین علیه السلام خیلی از پیش روشن و آشکارا دیده بود، کم کم پیش چشم ایشان نیز متجلی می نمود.

عثمان، والی حجاز، به خیال خود خواست خدمتی به دستگاه یزید کرده و اهل مدینه را از فکر واقعه کربلا و هواداری عبیدالله بن زبیر منصرف نموده باشد و به همان حیله دست بزند که معاویه داشت، یعنی با رشوت که به عنوان عطیه و هدیه می داد، دین اشخاص را به دنیا می خرید. عثمان محرمانه با یزید مکاتبه کرد و اثرش جمعی و به اصطلاح «وفدی» از اعیان و اشراف مدینه را به شام فرستاد که از آن جمله «عبدالله بن حنظله» بود، مردی عابد متزهد که او را «غسیل الملائکه» می خواندند؛ «عبدالله بن ابی عمرو مخذومی» و «منذر بن زبیر» نیز در جزء آن جماعت بودند. یزید ایشان را سخت محترم داشت و عطایای کلان به ایشان داد، چنان که عبدالله بن حنظله را صدهزار درهم و هرکدام از هشت پسر او را ده هزار درهم که جمعا 180 هزار درهم می شد، عطا داد و ایشان را محترم و مکرم به مدینه بازگردانید.

اکنون اعجاز اسلام و اثر مظلومیت سیدالشهدا و یاران او را بنگرید و درست در این معانی دقت کنید…