کتاب از رویا که حرف می زنیم اثر پیر سورلین است به ترجمه سما قرایی و مرضیه نیلی و چاپ انتشارات گمان.

کتاب پیش رو یک جلد از مجموعه ای است که انتشارات گمان تحت عنوان «خرد و حکمت زندگی» عرضه می کند. کتاب هایی که در این مجموعه جای می گیرند از ابهت هراس آور فلسفه می کاهند و با تکیه بر اندیشه و خرد فیلسوفان و حکیمان جهان نوری بر پاسخ پرسش های گوناگونی که ممکن است ذهن بشر را به خود مشغول کنند، هم چون سوالاتی درباره فلسفه زندگی، چرایی مرگ، منشا دل زدگی و یاس و… می تابانند. این کتاب ها در حقیقت دیدی عمیق تر درباره زندگی به مخاطب می بخشند و او را برای تصمیم گیری آگاهانه کمک می کنند.

مخاطب اثر حاضر خود را با نوشته ها و گفته های مرتبط با رویاها رو به رو می بیند. او همراه با نویسنده به دنبال روابطی نظام مند میان شیوه های گوناگونی که مدت هاست برای تعریف، تحلیل، و توضیح رویا به کار می روند، پیش می رود، با دریچه ای به تحلیل رویا با دیدی بین فرهنگی و مردم شناختی مواجه می شود؛ فرضیات مذهبی، فلسفی و علمی را که پایه ی طرح های نظری گوناگون پیرامون رویاها بوده اند می شناسد و از آن چه به تنوع و تفاوت روش های گوناگون برای درک ماهیت رویا منجر شده است آگاه می شود. مخاطب درمی یابد که خواب و خیال ها می توانند حقایقی اندک و اطلاعاتی از هر دوره به دست بدهند، (درواقع اوضاع و احوالات جامعه می تواند بر رویای افراد تاثیر بگذارد) و در انتها درباره ی محبوبیت تعبیرخواب های ماندگار می خواند، چه آن دسته از تعبیرهایی که عوامانه به نظر می آیند و چه آن ها که پیچیده تر هستند.

واگویه کردن رویا برای دیگران ممکن است خطرآفرین یا دست کم نسنجیده و ناخوشایند باشد. اگر رویا به مذاق خواب بین خوش آمده باشد، ممکن است مخاطبان را خوش نیاید و راوی را از خودراضی بشمارند. اگر هم ناخوشایند بوده باشد، راوی را در موقعیت بدی قرار می دهد و از چشم دیگران می افتد. حتی رویایی به ظاهر غیرشخصی نیز ممکن است عواقب سختی به همراه داشته باشد. مورخ رومی، والریوس ماکسیموس، داستان بانویی سیسیلی در قرن پنجم پیش از میلاد را تعریف می کند که خواب دیده بود به بهشت رفته و در آنجا از وقایع بدی که در شرف وقوع بودند برایش گفته بودند. او در پوست خود نمی گنجید که خوابش را برای دیگران تعریف کند. دنیس، سیاستمداری که قصد تثبیت دیکتاتوری اش را داشت، به تکاپو می افتد تا شر این زن را بکند، زیرا زن گفته بود که می تواند توجه دشمنان او را به خود جلب کند.

روایت والریوس ماکسیموس حرف های زیادی برای گفتن دارد. تصور ما این است که زن به رویایش افتخار می کرده. او در معبد خدایان حقایقی سری دیده بود که احتمالا توجه همشهری هایش را جلب می کرد. پلوتارک می گوید کسانی هستند که لاف می زنند رویاهای مهمی دیده اند و به همین خاطر فکر می کنند «محبوب عرش الهی» هستند و بالاتر از عامه ی مردم. در رویای زن سیسیلی «حوادث بد قریب الوقوع» از ابتدا مشخص نبود: توضیح لازم داشت. مردم بعد از اکثر رویاهایشان، به شدت نیاز دارند که آنها را برای خود روشن کنند.

بسیاری از خواب بین ها، مانند راوی رمان اورلیای نروال، تصمیم می گیرند که «رویا را بشکافند و از رازورمزش سر دربیاورند.» مبلغان یسوعی قرن هفدهم یادداشت های فراوان و دقیقی درباره ی قبایل بومی اونتاریو نوشته و توضیح داده اند که از نظر مردم ایروکوا باید در اولین فرصت ممکن هر رویایی را که دیده ایم تعریف کنیم تا بتوانیم به تفسیری برای آن برسیم. ما نمی دانیم که آیا زن سیسیلی شخصا ترسیده بوده یا نه، اما شرح رویاها باعث می شود به نظرات مطمئن تری برسیم.