اثری است از ژوزف آندراس به ترجمۀ مریم خراسانی و چاپ انتشارات نیماژ. کتاب حاضر اولین رمان آندراس و برندۀ جایزۀ معتبر ادبی گنکور سال 2016 می باشد؛ آندراس با روایتی تغزلی و مستند از گوشه های تاریک و مبهم تاریخ فرانسه پرده برمی دارد.
ماشینی در کنار جاده نگه می دارد و کیف حامل بمب را به فرنان می دهد، فرنان کارگری است که طرفدار استقلال الجزایر می باشد و بمب را در محل کارش و در محوطه ای متروکه و دور از کارگاه ها کار می گذارد.

در می زنند. به شدت در را هل می دهند. «پلیس! باز کنین!» هلن زود متوجه می شود که حضور پلیس ها به فرنان مربوط می شود. «اومدن شون به این جا، یعنی اون همراه شون نیست. آیا فرار کرده؟ مگه چه کار کرده؟» شتابان به سمت اتاق خواب می رود و یک دوجین کاغذ مخفی شده از داخل میز پاتختی بیرون می کشد و ریز ریز می کند. «پلیس! باز کنین!» ضربه های مشت به صدای طبل می مانند. فرنان خیلی روشن گفته بود: «اگه روزی اتفاقی واسه من افتاد، فورا این کاغذها رو پاره کن، حتی یه ثانیه هم معطل نکن، باشه؟» به طرف توالت می دود، می ریزدشان آن تو و سیفون را می کشد. تکه پاره های کاغذ روی سطح آب شناور می شوند. یک بار دیگر سیفون را می کشد.