کتاب آری به زندگی، اثر ویکتور فرانکل است با ترجمه ی آذین نوذری و چاپ انتشارات السانا.

در برابر اوج ناملایمت ها، دشواری ها، کمبودها، فقدان ها، اندوه ها و در نهایت تحت سنگین ترین فشارها باز هم باید به زندگی آری گفت. مولف این اثر را پس از آزادی از اردوگاه کار اجباری و کمی پیش از قرار گرفتنش در آستانه ی مرگ نگاشته است. کسی که فقدان های ویرانگر بسیاری را تجربه کرده و تا دم مرگ رفته بود؛ اما با وجود تمام این مصیبت ها، در پی یافتن دلیلی برای چشم اندازی امیدوار کننده استوار ماند و علی رغم تمام سختی ها، به زندگی پاسخ مثبت داد. او در این اثر درباره ی معنا و ارزش زندگی صحبت می کند و سعی دارد به مخاطب نشان دهد که در برابر فقدان ها و سرخوردگی ها، برای ایجاد انسانیتی نو بکوشد، چرا که انسانیت همیشه ارزشمند است.

اگر امروز ما می توانیم با بطالت دست روی دست بگذاریم، دقیقا به این دلیل است که هریک از ما تعیین می کنیم که امور چگونه و تا کجا پیشرفت کنند. در این مورد، می دانیم که پیشرفت باطنی تنها برای هر فرد امکان پذیر است، در حالی که پیشرفت جمعی شامل پیشرفت فنی است که تنها به دلیل زندگی کردن در عصر صنعتی بر ما تاثیر می گذارد. اکنون اعمال ما تنها از بدبینی مان ناشی می شود. ما هنوز فرصت های زندگی را از منظر شک گرایی به دست می آوریم، در حالی که فلسفه خوش بینی قدیمی، رضایت از خویش را به ما القا می کند و منجر به جبرگرایی می گردد، ولو این که جبرگرایی امیدبخش باشد. من یک عمل گرای میانه رو را در هر زمانی به جبرگرای خوش بین ترجیح می دهم.

اعتقاد یک فرد به معنای زندگی باید آن قدر محکم باشد که با چنین شک گرایی هایی در هم نشکند. اگر ایمان مان چنین شک گرایی و بدبینی ای را بپذیرد و آن را متحمل شود، چگونه می توانیم بی چون و چرا به معنا و ارزش وجودی انسان اعتقاد داشته باشیم؟ و درست زمانی که تمام آرمان گرایان ناامید شده اند و تمام شوق نمایان ذلیل گشته اند، جز تبدیل شدن به دست آویزی برای آن ها کار دیگری از دستمان ساخته نیست. اما نسل کنونی و جوانان امروزی، با توجه به این موضوع که بیشتر در نسل جوان شاهد آرمان گرایی و شوق نمایی هستیم- دیگر هیچ الگویی ندارند. این نسل شاهد تحولات فراوانی بوده است. در هم ریختگی های بیرونی و در نتیجه درونی راویان به قدری از طاقت یک نسل واحد خارج است که نمی توانیم بدون شک و تردید از آرمان گرایی و شوق نمایی آن ها حمایت کنیم.

طی چند سال اخیر، تمامی برنامه ها، شعارها و اصول، کاملا ارزش خود را باخته اند. هیچ چیز توان زنده ماندن نداشت، پس جای تعجب نیست که فلسفه معاصر، جهان را بی پایه و اساس قلمداد کند.