آخرین بچه های زمین 3 (هیولای کابوس)

کتاب هیولای کابوس اثری است از مکس برلیر، با تصویرگری داگلاس هولگیت، به ترجمۀ نسرین خلیلی و چاپ انتشارات پرتقال.

مدت هاست که از حمله ی هیولاها به زمین می گذرد و بعد اتفاقات زیادی افتاده که هرکدام می توانند در این شرایط غیرعادی و عجیب و غریب باشند، مثلا اتفاقی که درست با شروع داستان هیولای کابوس رخ می دهد؛ در حالی که آخرین بچه های زمین در حال رقابت اند ناگهان از ایستگاه آتش نشانی صدای یک انسان به گوش می رسد و این بسیار دیوانه کننده است چون زمان زیادی است که بچه ها به غیر از صدای خودشان صدای هیچ انسان دیگری را نشنیده اند، شاید شرایط خطرناکی در انتظار جک و دوستانش است!

به سمت خانه راه می افتم. مسیرم به زمین بازی قدیمی و ترسناکی می افتد که بیرون از مخروبه های پیش دبستانی شهر قرار گرفته. حسابی تخریب شده و به هم ریخته است. انگار یک زمین بازی است که در آن جا دنیا دو بار به پایان رسیده باشد. تاب های زنگ زده به آرامی در باد تکان می خورند و الاکلنگ های رنگ و رو رفته مثل اسکلت های ماقبل تاریخ از زمین بلند می شوند. و کمی بعد اوضاع بدتر هم می شود…

بوی گند هیولا عینهو یک توپ بسکتبال به صورتم می خورد. مثل وقتی که توی باشگاه، درست وقتی که حواستان نیست، توپ مستقیم به صورتتان می خورد و خجالت زده می شوید و سعی می کنید طبیعی رفتار کنید، انگار هیچ اتفاق مهمی نیفتاده ولی با خودتان فکر می کنید که وای پسر دماغم داغون شد، دارم از درد می میرم. یکی از همان موقعیت هاست. و بدترینش: من این بو را می شناسم.

بلارگ، آن هیولای گنده بک هم همین بوی گند را می داد. دقیقا چنین بویی!

این بوی شرارت است.