کلیله و دمنه

کلیله و دمنه به انشای ابوالمعالی نصرالله منشی و براساس تصحیح مجتبی مینوی تهرانی و به اهتمام نیما مهدیکار به چاپ رسیده است.
کتاب کَلیله و دِمْنه از مجموعه‌هاى دانش و حکمت است که مردمان خردمند قدیم گرد آوردند و «به هرگونه زبان» نوشتند و از براى فرزندان خویش به یادگار گذاشتند و در دوران‌هاى متمادى گرامى مى‌داشتند، مى‌خواندند و از آن حکمت عملى و آدابِ زندگى و زبان مى‌آموختند.
از کلیله و دمنه در طول سال‌ها ترجمه‌هاى متفاوتى شده است که هرکدام از آن‌ها معایب و محاسن خاص خود را دارد. اما از میان آن‌ها معروف‌ترین و پاکیزه‌ترین ترجمه، مشهور به کلیله و دمنه‌ی بهرام شاهى است.
کلیله و دمنه از زبان سانسکریت هند به زبان پهلوى (زبان باستان ایران) ترجمه شد، سپس به وسیله‌ی عبدالله بن المقفع به زبان عربى برگردانده شد. بعدها به دستور نصر بن احمد سامانى به نثر درى نوشته شد و رودکى شاعر آغاز قرن چهارم آن را به شعر پارسى زیبا درآورد. در اوائل قرن ششم ترجمه‌ی بلیغ و ادبى دیگرى از آن به وسیله‌ی ابوالمعالى نصرالله منشى انجام گرفت که همان مشهور به کلیله و دمنه بهرام شاهى است.