چک لیست (چطور کارها را درست انجام دهیم)

نمی‌توانستیم بفهمیم چه اتفاقی افتاده است. به نظر ‌می‌رسید که دچار عفونت شده باشد اما عکس رادیولوژی و سی‌تی‌اسکن نتوانست منبع آن را مشخص کند. حتی بعد از تجویز چهار نوع آنتی‌بوتیک، هنوز تبش بالا بود. یک بار که تب داشت، دچار انقباض قلبی شد. کد آبی اعلام شد. پرستاران و پزشکان زیادی به سمت تختش دویدند، صفحه‌های دستگاه شوک الکتریکی را روی قفسه سینه‌اش قرار دادند و به او شوک دادند. قلبش پاسخ داد و به ریتم عادی‌اش بازگشت. دو روز طول کشید تا فهمیدیم چه اتفاقی افتاده بود. این احتمال را در نظر گرفتیم که یکی از لوله‌ها عفونت کرده بود، به همین دلیل لوله‌ها را عوض کردیم و قدیمی‌ها را برای آزمایش کشت به آزمایشگاه فرستادیم. بعد از 48 ساعت، جوابش آماده شد. همه لوله‌ها عفونت کرده بودند. احتمالاً عفونت از لوله‌ای شروع شده بود که شاید به هنگام تعبیه کردن، آلوده شده بود و از طریق جریان خون دفیلیپو به بقیه سرایت کرده بود. سپس همه لوله‌ها بدنش را آلوده به باکتری کردند که باعث تب و ضعف شدیدش شده بود.
این ماهیت واقعی ‌مراقبت‌های ویژه است: در هر لحظه، به همان اندازه که درمان می‌کنیم، می‌توانیم آسیب هم برسانیم. عفونت لوله‌ها به حدی شایع است که به عنوان پیچیدگی عادی در نظر گرفته می‌شود. بخش آی‌سی‌یو سالانه پنج میلیون لوله به بیماران وصل می‌کند و آمار ملی نشان می‌دهد که 4 درصد این لوله‌ها بعد از ده روز عفونت می‌کنند. عفونت لوله سالانه در آمریکا برای 80 هزار نفر رخ می‌دهد و بسته به میزان بیماری فرد در ابتدا، بین 5 تا 28 درصد مواقع کشنده است. بیمارانی که از این عفونت جان سالم به در می‌برند، به طور متوسط یک هفته بیشتر در بخش ‌مراقبت‌های ویژه می‌مانند و این فقط یکی از خطرهای بسیار است. بعد از ده روز با سوند ادرار، 4 درصد بیماران آمریکایی در بخش آی‌سی‌یو، دچار عفونت مثانه می‌شوند. بعد از ده روز اتصال به دستگاه تنفسی، 6 درصد بیماران به عفونت ریوی مبتلا می‌شوند که بین 40 تا 45 درصد مواقع به مرگ منجر می‌شود. به طور کلی، حدود نیمی از بیماران آی‌سی‌یو نهایتاً یک عارضه جدی را تجربه می‌کنند و در صورت بروز آن عارضه، شانس زنده ماندن بسیار کاهش می‌یابد