پروفسور شخلی و دستیارش خل خلی 1 (داستان هایی فلسفی درباره ی زبان)

-پروفسور، اجازه دارم از اصطلاح شما و درسی که امروز به من دادید هم زمان استفاده کنم؟

پروفسور کم و بیش خوشش آمده بود. دوباره لم داد توی صندلی و گفت: «بگو، اجازه داری!»

-کامپلیتلی از زبان بدنش پروفسور. شکمش باد کرده بود. احتمالا به زودی چند تا بچه گربه داشته باشیم پروفسور!

شخلی داشت حالش خوب می شد، اما از تصور صدای بچه گربه ها پشت در آکادمی دوباره حرصش درآمد.

-تو داری حوصله ی من رو سر می بری خل خلی! برو برای من یه فنجون نسکافه بیار و یه موسیقی ملایم بذار که این افتضاح ها یادم بره.

-چشم پروفسور! الان می شه، بدون اینکه از زبان کلمات استفاده کنم، یه چیزی به شما بگم؟

پروفسور فریاد کشید: «نه خیر! من نمی خوام از زبان چشم های تو بخونم که داری می گی ببخشید، غلط کردم پروفسور و دیگه روی میزها نمی پرم!»

-بله پروفسور، می فهمم! حق با شماست. ولی من می خواستم یه سوالی از شما بکنم که البته اجازه ندادید.

-آها! می خواستی سوال بکنی؟ باشه! تو اینجا نیستی که بپربپر کنی، تو در آکادمی فلسفه هستی که از من سوال بکنی خل خلی.

-می خواستم بدونم اون موسیقی هم که گفتید، یه جور زبان به حساب می آد؟

پروفسور شخلی که از سوال خل خلی خوشش آمده بود، به ریشش دستی کشید و گفت: «درسته خل خلی! این هم یه جور زبانه! حالا برو یه موسیقی ملایم بذار! لای پنجره رو هم باز بذار که گربه هه موسیقی رو بشنوه، ولی مواظب باش تو نیاد!»

موقعی که شخلی داشت می گفت موسیقی برای رشد بچه ی توی شکم خوب است. خل خلی پرید و پنجره را باز کرد و کاسه ی بستنی آب شده را برای گربه ی حامله گذاشت بیرون.