ارمغان شکست (چگونه شکست فرزندان را به موفقیت تبدیل کنیم؟)

زمانی که من و همسرم تصمیم گرفتیم روش فرزندپروریمان را تغییر دهیم، می‌دانستیم این کار به سیستم ناقصی که در مدت پانزده سال در خانواده‌مان از آن استفاده می‌کردیم، شوک وارد خواهد کرد. به جای اینکه بدون هیچ اطلاعی به فرزندانمان، آن‌ها را با تصمیم ناگهانی خودمان مواجه کنیم، یک شب همگی دور هم جمع شدیم و تمامی قضایا را برایشان شرح دادیم، از اشتباهات فرزندپروریمان گرفته تا برنامه‌ریزی‌های لازم برای انجام اصلاحات. ابتدا بچه‌ها در واکنش به حرف‌های ما، پشت چشم نازک کردند. فین برای دو دقیقه میز را ترک کرد. اما زمانی که به آن‌ها گفتیم تمام این مدت مرتکب اشتباه شده‌ایم و تغییر در روش تربیتی ما منجر به این خواهد شد که آن ها افرادی بهتر، مستقل‌تر، دارای اعتمادبه‌نفس بیشتر و لایق‌تر شوند، آن‌ها به سخنان ما گوش سپردند. به آن‌ها گفتیم هرچه افراد شایسته‌تری بشوند، بیشتر می‌توانیم انجام کارها را به آن‌ها بسپاریم. هرچه بیشتر بتوانیم شاهد مدیریت تصمیم‌های سخت توسط آن‌ها باشیم، به همان میزان نیز اعتماد ما به آن‌ها برای تصمیم‌گیری بیشتر خواهد شد. ابتدا با واکنش‌های منفی و کمی عقب‌نشینی و اوقات‌تلخی بچه‌ها مواجه شدیم؛ اما به محض اینکه متوجه شدند ما دیگر حاضر به برگشت به روش قدیمی فرزندپروری وابسته محور نیستیم، نظرشان عوض شد.
پسر ارشدم که تقریبا مستقل بود، حاضر به پذیرش مسئولیت‌های زندگی خودش شد که من دیگر بخشی از آن نبودم. او استفاده از هشداردهنده تقویم را شروع کرد؛ چراکه می‌خواست حافظه بی‌نظمش را بازیابی کند. او از چک‌لیست برای به‌خاطر سپردن کارهایی استفاده می‌کرد که باید قبل‌از شروع مدرسه انجام می‌داد. او برگه‌های مربوط به دبیرستانش را طبقه‌بندی و هر آنچه به مطالعه و امضا نیاز داشت به من ارائه می‌کرد. او همچنین خریداری تجهیزات لازم برای مدرسه‌اش را به عهده گرفت، وسایل مورد نیازش برای اردو را جمع کرد و یادداشت‌های لازم را برای زمانی که دیگران در نبود وی تماس می‌گرفتند برای من گذاشت....