"کبوترانِ روی چمن" برنده جایزه ادبی بوشنر منتشر شد

رمان کبوترانِ روی چمن اثر وُلفگانگ کوپِن به همت نشر بیدگل به چاپ رسیده است. کبوترانِ روی چمن رمان یگانه‌ای است. در دورانِ پس از جنگ که سایر نویسندگان آلمانی کاری به اینجا و اکنون نداشتند، دورانی که در آن هم و غمِ بسیاری، پدید آوردن فرم‌های روایی ساده بود، ولفگانگ کوپِن رمانی انتقادی نوشت در ادامه سنتِ اولیس جویس و میدانِ الکساندرِ برلین اثر آلفرد دوبلین. این رمان، مردمِ آلمان غربی را در بزنگاهِ عبور از ناامیدی و نبود اعتماد به نفسِ پس از جنگ به تصویر می‌کشد، در حرکت به سوی خودباوری تازه و آتیِ حاصل از معجزه اقتصادی آلمان. نسل تازه نویسندگان، که بعد از دهه ۶۰ دست به نوشتن زدند، کوپِن را یگانه نیایِ خویش در جمهوری فدرال می‌دانستند، کسی که هم به لحاظ زیبایی‌شناختی چالش برانگیز بود هم به لحاظ اجتماعی متعهد. در مقاله‌ای به سال ۱۹۵۸، هانس ماگنوس اِنسِنزبرگر، حساسیت گزنده‌ی کوپِن و شجاعتش را در نوشتن آنچه پیرامونش می‌بیند، حتی به قیمتِ دشمن‌تراشی، تحسین می‌کند. او همچنین رمان‌های کوپِن را "ظریف‌ترین و منعطف‌ترین نثر ادبیات فقیر امروز ما" می‌داند. گونترگراس که از آلفرد دوبلین با عنوان "معلم من" یاد می‌کند، در مصاحبه‌ای گفته بود که کوپِن یکی از دو نویسنده‌ای است که پیش از او از دوبلین آموخته‌اند و در عین حال که در ترکیب کردنِ نوآوری‌های فرمی با تعهدِ بی قید و شرطِ اخلاقی با دوبلین اشتراک داشته‌اند، به لحن متمایزِ خود دست یافته‌اند.

وُلفگانگ کوپِن

شناعت جنایات نازی‌ها به حدی بود که آلمانی‌ها نتوانسته بودند دوره‌ی سوگواریِ معمولِ پس از هر فقدان را سپری کنند. آنها انرژی زیادی صرف متمایز کردن خاطراتِ پذیرفتنی از خاطرات غیرقابل پذیرش کرده بودند و همین امر توان آنها را برای رویارویی با واقعیتِ جاری‌شان تحلیل برده بود. در اوایل دهه ۱۹۵۰ کوپِن عملا تنها نویسنده‌ای بود که بر توصیف انواع خودفریبی‌هایی که شاهدش بود اصرار می‌ورزید و همچنین بر طرح پرسش‌هایی درباره تاثیر مستمر گذشته‌ی نزدیک به امروز. آلمان در پایان جنگ، هم از نظر روحی و هم از نظر مادی ویرانه بود. نهادهایی که مردم در سایه‌شان به زندگی خود سامان می‌دادند از جنگ، جان سالم به در نبرده بودند. دانشگاه‌ها، مدارس، مطبوعات، کلیسا، فلسفه، هنر، ادبیات و حتی خودِ زبان آلمانی طی دوازده سال حکمرانی نازی‌ها فاسد و تخریب شده بودند، چرا که نتوانسته بودند در برابر بربریتِ نازی‌ها به شکل موثر مقاومت کنند. کوپِن در یکی از سفرنامه‌های خود خاطر نشان می‌کند که کلید فهم هر جامعه این است که ببینیم مردم آن جامعه از چه چیز می‌ترسند. این چنین او، ترس‌های یک ملت و ترس‌های افراد را و نیز رفتارشان را در مواجهه با این ترس‌ها از طریق آمیزش مثال زدنی مونتاژ و مونولوگ درونی تلخیص می‌کند. کبوترانِ روی چمن در نهایت در سال ۱۹۶۲ موفق شد جایزه ادبی بوشنر را از آنِ خود کند.

در رمان کبوتران روی چمن می‌خوانیم:

علاف، سرگرم وراجی، غرق رویا، رویاهایی دلپذیر و سطحی و حقیر در چرتی ابدی، در خوابِ خوشبختی، غرق رویا، بانوی برازنده‌ی چهل ساله‌ای به دنبال آقایی با موقعیتِ مطمئن می‌گردد، در کافه دُم زنانی می‌نشستند که با مستمری دولت، با حق بیمه‌های دمِ مرگ به ثمر نشسته، با مقرری طلاق و غرامت جدایی، گذران می‌کردند. خانم برند هم این مکان دوست داشت، این پاتوقِ مطلوبِ بانوان هم خُلق را که آدم می‌توانست، در حال خوردن قهوه و خامه، خود را آسوده دلانه به خاطره‌ی خوشی‌های زندگی زناشویی، خود را آسوده دلانه به دردِ بی‌کسی، خود را آسوده‌دلانه به تلخیِ سرخوردگی بسپرد. کارلا هنوز مستمری و مقرری عایدش نشده بودو خانم برند دخترش را ذید که نگران و ناراحت از درون سایه‌ی برج کلیسای جامع پا به این فانوس صورتی، این بندر آرام زندگی، این خلیج ساکت، این جزیره دایه‌های مهربان گذاشت: موجودی از دست رفته. کارلا از دست رفته بود. قربانی بود، قربانی جنگ، برای مولوخ بر زمین زده شده بود، مردم از قربانی‌ها دوری می‌کردند، از نظر مادرش او از دست رفته بود، از نظر محافلِ آبرومندِ مادرش، از دست رفته بود، از نظر تمام آن تبار و اخلاقیاتی که سرپناه خانوادگی‌شان را ربود از دست رفته بود. ولی حالا دیگر چه فرقی می‌کرد؟...

طرح جلد اصلی کتاب کبوترانِ روی چمن

  کبوتران روی چمن را اژدر انگشتری ترجمه کرده و اثر حاضر در ۴۴۶ صفحه پالتویی با جلد نرم و قیمت ۳۸ هزار تومان چاپ و روانه کتابفروشی‌ها شده است. برای خرید کتاب کبوتران روی چمن از فروشگاه کلیک کنید واحد خبرگزاری موسسه گسترش فرهنگ و مطالعات