جستجوی کتاب

عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.

ورود به فروشگاه

معرفی کتاب: اگر فریدا بود، چه می‌کرد؟

معرفی کتاب: اگر فریدا بود، چه می‌کرد؟ «اگر فریدا بود، چه می‌کرد؟» عنوان کتابی است نوشته‌ی آریانا دیویس. از دهه‌ی ۱۹۹۰، «جنون فریدا» شیوع گسترده‌ای در سراسر جهان داشته است. با توجه به اینکه هر ساله به محبوبیت پس از مرگ این هنرمند اضافه می‌شود، واضح است که جنون فریدا یک مسئله‌ی گذرا نیست. جهان تا همیشه شیفته‌ی تصویر او، زندگی، هنر و میراثش خواهد ماند. به لطف احیای دوباره‌ی آثار فریدا در جریان جنبش حمایت از حقوق زنان و جنبش چیکانو در دهه‌ی ۱۹۸۰، یک دهه‌ی بعد، فریدای فقید به یک چهره‌ی مشهور تمام‌عیار تبدیل شده بود. فیلم زندگی فریدا، برنده‌ی اسکار سال ۲۰۰۲، با بازی سلما هایک نیز به آتش علاقه‌ی وافر فرهنگی ما به او دامن زد. اکنون تأثیر او را هزاران مایل دورتر از مکزیکوسیتی بر موزه‌های اروپا و خرت‌وپرت‌فروشی‌های توکیو و... اساساً هر جایی که اینترنت در دسترس باشد، می‌توان حس کرد. کافی است نامش را در گوگل جست‌وجو کنید و بعد جاکلیدی‌های طرح فریدا کالو، کیف‌پول‌های فریدا کالو، آهن‌ربا، لیوان و جعبه‌های موسیقی با این طرح را خواهید دید، همچنین جوراب‌ها، کیف و عطر فریدا کالو. طرفداران فریدا کالو بیشتر اوقات درباره‌ی این بحث می‌کنند که اگر این هنرمند عجیب، معلول و انقلابی حالا زنده بود، درباره‌ی برداشت‌های مدرن از داستانش چه احساسی داشت. آیا این هنرمند خودرأی از تحسین شدن لذت می‌بُرد؟ یا از تجاری شدن چهره‌اش- از اینکه آرمان‌ها و سیاست و آثارش تضعیف شده‌اند- وحشت می‌کرد؟ برخی از این تمثال‌های تجاری جدال‌هایی هم برانگیخته‌اند. در سال ۲۰۱۸، ماتل عروسک باربی فریدا کالو را به عنوان بخشی از محصولات الهام‌بخش زنان به بازار عرضه کرد. این عروسک با مشخصه‌ی فریدا، یعنی مدل موی بافته‌شده با گل و لباسی الهام‌گرفته از لباس مکزیکی عرضه شد، اما چند ویژگی اصلی از جمله ابروهای پیوسته یا تجهیزات پزشکی (انواع کمربندهای طبی و بعدها هم‌پای مصنوعی) را که فریدا سال‌ها به خاطر معلولیت‌هایش از آن‌ها استفاده می‌کرد نداشت. نویسنده می‌گوید: و حالا من اینجا نشسته‌ام تا کتابی درباره‌ی زندگی فریدا کالو بنویسم و یک جلد به ده‌ها جلد کتاب دیگری که از قبل درباره‌ی این هنرمند وجود دارد و در قفسه‌های کتاب در سراسر دنیا ردیف شده، اضافه کنم. این اثر به هیچ وجه به شرح‌حال یا صحبت از دیدگاه فریدا نمی‌پردازد، بلکه ضمن آشنایی بیشتر با زندگی‌اش -به روش‌های مختلفی که همه‌ی ما می‌توانیم از زندگی فریدا کالو درس بگیریم نگاهی می‌اندازد. با بررسی تأثیری که فریدا همچنان پس از مرگش بر فرهنگ ما داشته است، امیدوارم این عقیده را که چگونه میراث یکی از شاخص‌ترین زنان تاریخ می‌تواند برای کسانی که می‌خواهند کمی جسورانه‌تر زندگی کنند، الهام‌بخش باشد، ترویج دهم.

قسمتی از کتاب اگر فریدا بود چه می‌کرد؟:

پس از مرگ فریدا، چند اثر او به وسیله‌ی یونسکو به عنوان «یادواره‌ی هنری» شناخته شدند، اما شاید عجیب‌ترین چیز در مورد آثارش این باشد که او نمی‌خواست یک هنرمند شود. اگرچه فریدا کودک خیال‌پردازی بود (او در شش سالگی شروع کرد به صحبت با دوست خیالی‌اش، کسی که می‌توانست از طریق دری که فریدا روی دیوار کشیده بود رفت‌وآمد کند)، تا دوران دبیرستانش آرزوی هنرمند شدن نداشت. بعد از اینکه فهمید دوری‌اش از مدرسه به دلیل جراحاتش به معنای این است که دیگر نمی‌تواند حرفه‌ی پزشکی را دنبال کند، رؤیایش را به تصویرگر کتاب‌های پزشکی شدن تغییر داد تا از مهارتش در طراحی و اشتیاقش به پزشکی در کنار هم استفاده کند. اما هرچه دوران بستری شدنش طولانی‌تر می‌شد، او نیز خلاق‌تر می‌شد؛ گاهی آن‌قدر حوصله‌اش سر می‌رفت که نقاشی موجودات ظریفی مثل پروانه‌ها را روی کمربند طبی‌اش می‌کشید. پدر و مادرش به‌زودی سه‌پایه‌ی مخصوصی برایش مهیا کردند تا فریدا بتواند در حالت خوابیده هم نقاشی کند. به لطف سه‌پایه و آینه‌ای که نزدیکش بود، خودنگاره‌های فریدا به وجود آمدند، یکی عجیب‌وغریب‌تر از دیگری. از مورخان گرفته تا هواداران پر و پا قرصش (فریدوچاها) در توصیف دقیق سبک نقاشی فریدا بحث کرده‌اند. چه در زمان حیاتش و چه پس از آن، بیشتر منتقدان هنری آثار او را، به‌ویژه از اواخر دهه‌ی ۱۹۳۰ به بعد، سوررئالیستی دانسته‌اند اما فریدا در طول زندگی خود، علی‌رغم تشویق دوستش، آندره برتون، پایه‌گذار سوررئالیسم و یکی از مسئولان اولین نمایشگاه آثار فریدا، این برچسب را برای آثارش رد کرد. او مشتاق بود فریدا را وارد جنبش سوررئالیسم کند و آثارش را «روبانی دور یک بمب» می‌خواند.
در حال بارگزاری دیدگاه ها...
هیچ دیدگاهی برای این کالا نوشته نشده است.