فیلمنامه اصلی: شب امریکایی (روز به جای شب)

«شب آمریکایی»La Nuit américaine  فیلمی است به کارگردانی فرانسوا تروفو و محصول سال ۱۹۷۳ سینمای فرانسه. در این فیلم بازیگرانی همچون ژاکلین بیسه، ژان‌پیر لئو، ژان‌پیر امو، والنتینا کورتسا، ناتالی بی و الکساندرا استوارت به نقش‌آفرینی پرداخته‌اند. شب امریکایی «فیلم بدی» نیست اما «با پاملا آشنا شوید»، فیلمی که درون فیلم ساخته می‌شود، بُنجل است و شکی نیست که اصلاً به زحمت ساختنش نمی‌ارزد. تروفو تعمداً شب امریکایی را در دوره فیلمبرداری پاملا جای می‌دهد. فیلم با صحنه‌ی میدانی در پاریس آغاز می‌شود. دوربین مرد جوانی را با بازی ژان_پی‌یر لئو دنبال می‌کند که از میان جمعیت حاضر در میدان رد می‌شود و به پیرمردی با بازی ژان‌پی‌یر امو سیلی می‌زند. کسی فریاد می‌زند: «کات» و بلافاصله عوامل فیلم ظاهر می‌شوند و خود را برای برداشت دوم آماده می‌کنند. می‌فهمیم که امو و لئو نقش پدر و پسر را در ملودرامی بازی می‌کنند که در آن پدر همسر جدید پسر را از چنگ او می‌قاپد! مادر (سورین) با بازی والنتینا کورتسا، در شب امریکایی ستاره هالیوودی پا به سن گذاشته‌ای است که تبار اروپایی دارد و می‌‌خواره است و در پاملا سابقاً معشوقه‌ی امو بوده است. ژاکلین بیسه نقش زن جوان را بازی می‌کند و ستاره‌ی نسل جدید هالیوود است. او پس از فروپاشی عصبی، سلامت خود را بازیافته و با یک پزشک ازدواج کرده است. تهیه‌کننده به‌خوبی آگاه است که او از حیث بیمه می‌تواند دردسرساز باشد. لئو برای دوست دخترش لیلیان (دنی) شغلی را به عنوان منشی صحنه کارآموز دست‌و‌پا کرده است اما دیری نمی‌گذرد که به دلبری‌های او برای عکاس (پی‌یر زوکا) حسودی می‌کند. تروفو خود در نقش کارگردان، فران، و منشی صحنه وفادارش ژوئل، با بازی ناتالی بایه، در همان نخستین حضور مهم لیلیان شاهد این ماجراست. همچنان که فیلم پیش می‌رود، از ماجراهای پشت صحنه‌ی بازیگران و عوامل آگاه می‌شویم. در خنده‌دارترین صحنه‌ی فیلم، کورتسا، که حال طبیعی ندارد، دیالوگ‌هایش را فراموش می‌کند و ناتوان از خروج، بارها در کمد را با در خروج اشتباه می‌گیرد. چنان که انتظار می‌رود، کارگردان دچار کابوس‌های شبانه می‌شود و بی‌درنگ احساس می‌کند تمام کردن فیلم فی‌نفسه دستاوردی برای او خواهد بود. بسیاری از بازیگران از ایفای نقش خودداری می‌کنند: از «منشی» باردار گرفته که حاضر نمی‌شود با لباس شنا جلوی دوربین برود تا گربه سرکشی که سر بزنگاه از لیسیدن شیر امتناع می‌کند. مرگ شخصیت امو در تصادف رانندگی، سرانجام عزم بازیگران و عوامل را جزم می‌کند و فیلم با موفقیت به پایان می‌رسد. مدیر صحنه، در پاسخ به پرسش عوامل تلویزیون درباره چگونگی روند ساخت فیلم، به تأکید می‌گوید که همه چیز عالی پیش رفته است! پس از اکران شب امریکایی، تروفو با این ادعا از فیلم درون فیلم دفاع کرد که پاملا نشانگر دلتنگی برای فیلم‌هایی است که از داستان‌گویی هراسی نداشتند و بابت ملودراماتیک بودنشان هیچ تردیدی به خود راه نمی‌دادند. به علاوه، او گفت که اگر نکته‌ی «عمیقی» در فیلم وجود داشته باشد، ترجیحش این است که فکر کند آن نکته ناخواسته در فیلم گنجانده شده است. سوزان شیفمان، کسی که نسخه‌ی اول متن شب امریکایی را دریافت کرد، گفته است که قدم نخست تروفو در بسط متن، گردآوری پرونده‌ی یادداشت‌ها و بریده‌های مربوط به موضوع است. بدبختانه به‌رغم جست‌وجوی دقیق پوشه‌های شرکت فیلمسازی کالسکه، پرونده شب امریکایی پیدا نشده است؛ آنچه حین جست‌وجو پیدا شده، برگه‌های دست‌نوشت معدودی است که در پوشه‌ی دیگری قرار داشتند. شیفمان قدم بعدی فرایند را ایجاد چهارچوبی می‌داند که از مقدمه، میانه و پایان تشکیل می‌شود. در مورد شب امریکایی، چهارچوب متن شکل منحصر به فردی گرفته بود. به گفته ژان لوئی ریشار: «در خانه‌ای که ما در آنتیب اجاره کرده بودیم، میز بزرگی وجود داشت که ما دور این میز، در این خانه‌ی شیطانی، درباره شب امریکایی بحث می‌کردیم. یکی از ما گفت: هی، اگر یک دسته کاغذ روی میز بگذاریم می‌توانیم روی آن بنویسیم. هر وقت ایده‌ای به ذهنمان می‌رسید، مشکل‌مان این بود که ایده را با این یا آن لحظه از فیلم تلفیق کنیم و بعد آن را روی محل انتخاب‌شده روی کاغذها بنویسیم. روی کاغذ، صحنه هایی که «کلیدی» محسوب می‌شدند و حدوداً ۱۲ تا بودند، با رنگ قرمز نوشته شده بودند. دیگر صحنه‌ها، مثل اقمار هر یک از سکانس‌های کلیدی، اینجا و آنجا پراکنده بودند. این ساختار کاملاً حول صحنه‌های «با پاملا آشنا شوید» ترسیم شده بود. تمام فعالیتِ خارج از دوربین، حول فیلمبرداری انجام می‌شد و به همین دلیل فیلم درون فیلم نوعی داربست را تشکیل می‌داد. متن اولیه بر طبق همین چهارچوب پدید آمد.»