جستجوی کتاب
عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
ورود به فروشگاه
فیلمنامه اصلی: در حالوهوای عشق
«در حالوهوای عشق» فیلمی است به کارگردانی ونگ کار وای و محصول سال ۲۰۰۰ سینمای هنگ‌کنگ. در این فیلم، بازیگرانی همچون مگی چانگ، تونی لیانگ، جو چیانگ و چین تسی آنگ به نقش‌آفرینی پرداخته‌اند. مایکل گالاسو و اومِبایاشی شیگرو به اتفاق برای آن موسیقی متن ساخته‌اند و ویلیام چانگ نیز آن را تدوین کرده است.
وونگ کار وای در گفت‌وگویی با سایت اند ساوند می‌گوید: «از همان اول می‌دانستم که نمی‌خواهم فیلمی درباره رابطه‌ی یک زن و مرد بسازم. چنین فیلمی خسته‌کننده و قابل پیش‌بینی بود و صرفاً می‌توانست دو پایان داشته باشد: یا با هم فرار می‌کنند یا بی‌خیال هم می‌شوند و به زندگی‌شان برمی‌گردند. آنچه به دنبالش بودم این بود که افراد در شرایطی که در داستان با آن مواجه می‌شوند چگونه رفتار می‌کنند و با هم ارتباط می‌گیرند؛ چه روشی برای رازداری و بیان رازهایشان انتخاب می‌کنند.»
«در حالوهوای عشق» در هنگ‌کنگ سال ۱۹۶۲ می‌گذرد و فیلمی است سرشار از احساس عاشق بودن - بدون اینکه تبدیل به داستانی عاشقانه شود. شخصیت‌های اصلی فیلم، آقای چاو و خانم چان، در محاصره‌ی بی بندوباری اخلاقی‌اند؛ اما سرانجام زمانی که تسلیم اشتیاق آشکار به یکدیگر می‌شوند کاملاً برخلاف روال سینمایی عمل می‌کنند. فیلم حول محور شک و تردید آن‌ها درباره‌ی احساسات خود و احساسشان نسبت به یکدیگر می‌گردد. این فیلم هم مانند برخورد کوتاه دیوید لین / نوئل کواردز (۱۹۴۵) که دهه‌ها قبل ساخته شده، فیلمی است درباره‌ی سرکوب علاقه. نگرانی درباره‌ی وجهه‌ی اجتماعی و شایعات نقش مهمی در بازداشتن این زوج در بروز احساساتشان دارد، زوجی که عاشق و معشوق نیستند، اما آقای چاو و خانم چان نشان می‌دهند که معتاد بازی و تمرین شده‌اند و همین کار ضرورت ایجاد یک رابطۀ عاطفی را از بین می‌برد. آن‌ها دقیقاً در حال و هوای عشق به سر می‌برند.
برای بیشتر تماشاگران لحن تلخ و شیرین رابطه‌ی نه چندان جسمانی در موسیقی فراموش‌نشدنی‌ای که بخش عمده آن قطعه‌ای برگرفته از والس غم‌انگیز اومِبایاشی شیگرو، آهنگساز ژاپنی، است تجلی می‌یابد. نام این قطعه «تم یوموجی» است، زیرا اولین‌بار برای فیلم یوموجی (۱۹۹۱)، آخرین بخش از سه‌گانه سیجون سوزوکی، ساخته شد. این فیلم‌ها از این جهت مشهورند که هر سه در دوران تایشو (۱۹۲۶-۱۹۱۲) می‌گذرند و پلی به درازای پانزده سال میان دوران میجی و شوا می‌سازند. دوران میجی برای ژاپن دوران احیای قوانین امپراتوری و شکوفایی و نوسازی کشور پس از سال‌ها انزوای فئودالیِ تحت سلطۀ شوگان‌هاست. در دوران شوا نیز ژاپن جنگ‌افروزی می‌کند، به چین می‌تازد و به امریکا حمله می‌کند و جنگ جهانی دوم را به راه می‌اندازد. دوران کوتاه تایشو شبیه دوران ادوارد در بریتانیا و وایمار در آلمان است. اکنون از عهد تایشو به عنوان دوران هوس‌گرایی و ظهور فرهنگ «اِرو گورو» -ترکیبی از شهوت، تناقض و بی‌معنایی- یاد می‌شود که در داستان‌های عامه‌پسند آن روزگار ریشه دارد و برای مثال درآثاری مانند کمدی‌های دانشجویی یاسوجیرو اُزو و تریلرهای اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۳۰ تداوم یافته‌اند. سه‌گانه‌ی سیجون سوزوکی به شکلی داستان ارواح است و پیچ‌وخم‌های فرهنگی و انحرافات و محدودیت‌های جنسی عصر خود را می‌کاود.
«در حال و هوای عشق» داستان ارواح نیست، اما ونگ کار وای ظاهراً در «تم یوموجی» چیزی را می‌شنود که با حس رفتارها و اخلاقیات فراموش‌شده‌ی او از هنگ‌کنگ اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ همسوست. او در فیلمش نُه‌بار از قطعات اومِبایاشی شیگرو استفاده می‌کند که تأکید روی آن‌ها حتی بیش از «رؤیای کالیفرنیای، ماماز اند پاپاز» در چانگکینگ اکسپرس (۱۹۹۴) است.
«در حال و هوای عشق» با وجود داستانی درباره‌ی زوجی که رابطه‌ی خارج از عرف زناشویی دارند، در پس‌زمینه‌اش به صداقت و وفاداری در رابطه می‌پردازد و سعی می‌کند خود را در میان زمان و ارزش‌های ازدست‌رفته‌ی غالب دوباره پیدا کند. این فیلم درخشان و ماندگار است. همان‌طوری که تحلیل صحنه به صحنه نشان می‌دهد، این فیلم ساختار پیچیده‌ای دارد، اما قاطعانه برخلاف دستورزبان فیلم‌سازی و دستورالعمل‌های قاب‌بندی و تدوین است و از بیشتر فیلم‌های دیگری که سبک منحصر‌به‌فرد خودشان را خلق و در طول کار از قوانین خود پیروی کرده یا آن‌ها را زیر پا گذاشته‌اند موفق‌تر بوده است. برخی نماها از خانم چان و آقای چاو را که از بافت بیرون بیاوریم، خاطره خوانندگان اپرا یا بازیگران تئاتر ملودرام‌های قدیم هنگ‌کنگ/ شانگهای زنده می‌شود، اما «در حالوهوای عشق» در کل ربطی به ژانر خود ندارد و براساس استانداردهای زبان فیلم «کلاسیک»، به شکلی غیرمتعارف طراحی، نمابندی و تدوین شده است.
این غیرمتعارف بودن از همان ابتدا و با ایده‌ی منحصربه‌فردِ خارج نگه داشتن همسرهای خیانتکار از صحنه شروع می‌شود: آن‌ها از همان صحنه‌های اول غایب‌اند و در ادامه صدایشان شنیده می‌شود، اما خودشان دیده نمی‌شوند. اگر هم دیده شوند یا خیلی گذرا از پشت سر است یا به صورت سایه. سپس زمانی که همسران مستأصلشان می‌پذیرند که می‌دانند چه اتفاقی دارد می‌افتد کاملاً از فیلم حذف می‌شوند. برای مخاطب هنگ‌کنگی بازی رُی چئونگ در نقش آقای چان خیانتکار بسیار بامعنی است: او با نقش‌های قهرمانی و گانگستری در فیلم‌ها شناخته می‌شود و به‌رغم جذابیت و خوش‌تیپی، خشن است و به اندازه تونی لئونگ رفتارهای لطیف ندارد. از آنجا که آقای چان خارج از تصویر است بیننده آزاد گذاشته شده تا او را به‌عنوان جاه‌طلبی رو به پیشرفت تصور کند که توانسته زنی خوش‌قیافه از شانگهای را اغوا کند تا همسر غبطه‌برانگیز او شود؛ او با بازسازی خود به‌عنوان بازرگانی که میان هنگ‌کنگ و توکیو در سفر است کاملاً بی‌خیال ریشه‌های طبقه‌ی کارگری خود شده است و احتمالاً دوست دارد همسرش کیپائوهای زیبا به تن کند، گرچه بیشتر این احتمال وجود دارد که این طرح‌های عامه‌پسند ناشی از سلیقه‌ی طبقه‌ی متوسط خود خانم چان باشد.
در حال بارگزاری دیدگاه ها...