فیلمنامه‌ی اصلی: شهر اندوه

«شهر اندوه» فیلمی است به کارگردانی هو شیائو شین و محصول سال ۱۹۸۹ سینمای تایوان. در خلال شب چهارم ژوئن ۱۹۸۹، ارتش آزادی‌بخش خلق وارد میدان تیانانمن پکن شد و دستور حکومتی را، برای دانشجویانی که آنجا جمع شده بودند، قرائت کرد تا هرچه زودتر پراکنده شوند. تا ساعت ۵:۴۰ صبح میدان خالی شده بود. در طول صبح، کشتار در خیابان‌ها ادامه یافت. در پی این واقعه، جنبش دموکراسی‌خواهی به‌شدت سرکوب شد. چند ماه بعد، در ۱۵ سپتامبر، «شهر اندوه» فیلمساز تایوانی، هو شیائو - شین، برنده‌ی جایزه شیر طلایی چهل و ششمین جشنواره فیلم ونیز شد. یکی از اولین فیلم‌های چینی معاصر که چنین جایزه بین‌المللی مشهوری را تصاحب کرد. با وجود این، در جشنواره‌ی اسب طلایی تایپه، که در ماه دسامبر برگزار شد، «شهر اندوه» در رقابت با فیلم هنگ کنگی «ماه کامل در نیویورک»، ساخته‌ی استنلی کوان، شکست خورد و بسیاری را شوکه کرد، چون «شهر اندوه» پس از تصاحب جایزه ونیز غرور ملی تایوانی‌ها را برانگیخته بود و در گیشه سینماهای تایوان به موفقیت مالی عظیمی دست یافته بود. لغو حکومت نظامی چهل ساله در ۱۹۸۷، امکان ساختن «شهر اندوه» را فراهم کرد، فیلمی که پس از واقعه‌ی غم‌انگیز چهارم ژوئن اکران شد و شک و بدبینی دولت تایوان را برانگیخت. «شهر اندوه» فیلمی است که شبح پیچیدگی‌های حساس تاریخ معاصر چین تعقیبش می‌کند. هو شیائو - شین که در استان گانگدونگ، سرزمین اصلی چین، متولد شده بود، از نوزادی در تایوان زندگی کرد و هر چند اصالتاً چینی بود، فیلمش اتمسفر و طعم تایوانی منحصربه‌فردی داشت و جهانی تقریباً متفاوت از آن «چینی» ساخت که توسط فیلمسازان نسل پنجم سرزمین اصلی، مانند ژانگ ییمو و چن کایگه، به تماشاگران غربی معرفی شده بود. «اندوه» عنوان فیلم تلویحاً به سال‌های پرمخاطره‌ای اشاره دارد که پس از پایان اشغال تایوان توسط ژاپن در ۱۹۴۵ و پیش از تصاحب رسمی قدرت توسط حزب ملی (کومینتانگ) چیانگ کای - شک در ۱۹۴۹ سپری شدند. هر چند این «اندوه» علل متفاوتی دارد -چند پارگی چین و بیگانگی فزاینده تایوان از سرزمین اصلی پس از قرن نوزدهم. و با بازی سرنوشت، شهر اندوه وقتی در جهان مطرح شد که بار دیگر روح چینی در عذاب بود. هو همان‌طور که روی تدوین فیلم در بهار و تابستان ۱۹۸۹ کار می‌کرد، «فوراً ارتباط میان واقعه تیانانمن و کشتاری را که در فیلم به آن اشاره می‌شود دریافت، چرا چنین تراژدی‌هایی همچنان برای مردم چینی رخ می‌دهند؟ و امید داشت که فیلمش درد و خشم مشابهی را در تماشاگران برانگیزد». بنابراین هر چند «شهر اندوه» به خاطر میزانسنش «یکی از شاهکارهای متعالی سینمای معاصر» خوانده شده است، نقش پس‌زمینه تاریخی را در آفرینش و استقبال از فیلم نباید نادیده گرفت. هو برای بازسازی بخشی از تاریخ تایوان، که تا آن زمان در تاریکی پنهان مانده بود، ژانر «سرگذشتنامه‌ی خانوادگی» را به کار می‌گیرد و بعد از درون ویرانش می‌کند، سرگذشت‌های درهم‌تنیده‌ی خانواده‌ای بزرگ را روایت می‌کند که در شهر کوچکی در سواحل شمالی تایوان زندگی می‌کنند: چهار برادر، خویشاوندان، وابستگان و دوستانشان. آن‌ها قربانی خشونت فزاینده‌ای می‌شوند که در جزیره به وقوع می‌پیوندد. نهمین فیلم بلند هو، «شهر اندوه»، دستاوردی زیبایی‌شناسانه بود –نه‌تنها برای نخستین‌بار از صدای همگاه استفاده کرد و اولین فیلمساز تایوانی در استفاده از این تکنیک شد، بلکه نماهای بلند مشخصه‌اش را با مونتاژی بیشتر اتمسفرساز و کمتر خطی ترکیب کرد. هو از طریق تصاویر مینیمالیستی، قاب‌بندی پیچیده، پرداخت حذفی روابط میان اشخاص و گسست‌هایی که با تکنیک داستان‌گویی‌اش ساخت (شکست‌هایی در تدوین پیوسته، استفاده از فلش‌بک درون فلش‌بک)، تماشاگر را از نظر احساسی درگیر می‌کند و هم‌زمان مسئولیتی اندیشمندانه بر دوش او می‌گذارد تا لایه‌های چندگانه‌ی پیرنگ را بازسازی کند.