عشق سال‌های فیلمفارسی و نوزایی سینمای ایران/ علی بی‌غم یا قیصر؟ مسئله این است

کتاب «عشق سال‌های فیلمفارسی و نوزایی سینمای ایران» به تألیف بهزاد عشقی، به همت انتشارت نگاه به چاپ رسیده است. در این کتاب، نوزایی سینمای ایران از بطن سینمای فیلمفارسی و برآمدن فیلم‌سازان تاریخ‌سازی چون مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی و دیگران، با نگاهی جامعه‌شناختی واکاوی شده است. شخصیت‌های ماندگار و اقتباس ادبی، سینمای خیابانی و ناتورالیسم ایرانی، شیدایی و عقلانیت مدرن و سینمای پرویز کیمیاوی، سیاست حذف و بازی کی بود کی بود من نبودم، ستاره مرده است و دیگر نمی‌میرد، از کیارستمی استالین نسازیم، دروغ‌خوانی و تاریخ، ارجاع‌های فرهادی و گفت‌وگوهای بینامتنی و... از جمله مباحثی است که در این کتاب طرح می‌شود. این داستان از واپسین سال‌های دهه‌ی چهل شروع می‌شود تا به امروز می‌رسد که سینمای هنری ایران به مهم‌ترین سفیر فرهنگی این سرزمین در محافل جهانی بدل گشته است. بهزاد عشقی مؤلف کتاب می‌گوید: «گذشته‌گرا نیستم و هیچ‌وقت با حسرت و دریغ به گذشته نگاه نمی‌کنم. بچگی زیاد خوبی نداشتم و آن‌چنان که باید هم جوانی نکرده‌ام؛ پس برای چه باید با حسرت به گذشته بنگرم؟ اما اعتراف می‌کنم که در یک موضوع کاملاً گذشته‌بازم: سینما. سینما در دوران ما به‌راستی جادو بود و فقط سالن سینما بی‌شباهت به یک معبد نبود، اتفاق می‌افتاد. ستارگانی را که دوست می‌داشتیم، فقط روی پرده سینما می‌دیدیم و نمی‌توانستیم هروقت که اراده کنیم، آن‌ها را با تلویزیون و لپ‌تاپ و تلفن همراه به خلوت خود بیاوریم. رفتن به سینما مثل به جا آوردن یک آیین بود. نمی‌توانستیم فیلم را متوقف کنیم، جلو عقب ببریم یا در میانه‌ی فیلم به خود استراحت بدهیم.» کتاب حاضر با نگاهی به این سال‌ها و با چنین ویژگی‌هایی نوشته شده است.

قسمتی از کتاب «عشق سال‌های فیلمفارسی و نوزایی سینمای ایران»:

آذر شیوا در سال ۱۳۵۰ و در اوج شهرت و محبوبیت، تصمیم گرفت که دیگر بازیگر فیلم‌های ایرانی نباشد. سینمای ایران تب ابتذال و برهنگی گرفته بود و او دیگر نمی‌خواست بازیگر چنین سینمایی باشد: «ترجیح می‌دهم آدامس و کبریت بفروشم و به بازی در این فیلم‌ها تن ندهم.» اما کسی از شیوا توقع برهنگی نداشت. آیا این یک بلوف تبلیغاتی بود؟ پاره‌ای از همکارانش درآمدند که بله چنین است، او می‌خواهد با این نمایش در صدر اخبار هنری قرار بگیرد و برای خود تبلیغ کند. اما حرف‌های شیوا بلوف نبود و او به آنچه گفت، واقعاً عمل کرد؛ آدامس‌فروشی در حوالی دانشگاه تهران. نمایشی تک نفره که متنش را شیوا نوشته بود و خود نیز بازی و کارگردانی می‌کرد. نمایشی که با معیارهای امروزی پرفورمنس خوانده می‌شود و بالقوه ظرفیت آن را داشت که هدف اعتنای عمومی قرار بگیرد. اما چرا شیوا دانشگاه را برای اجرای این نمایش برگزید؟ عشق سال‌های فیلمفارسی در ۱۸۰ صفحه رقعی با جلد نرم چاپ و با قیمت ۳۸۵۰۰ تومان عرضه شده است.