سایه‌ای که خاموش شد/ هوشنگ ابتهاج شاعرِ ارغوان درگذشت

هوشنگ ابتهاج شاعر متخلص به «سایه» بامداد روز چهارشنبه ۱۹ مرداد ۱۴۰۱ درگذشت. گفته می‌شود آقای ابتهاج اخیرا در اثر بیماری‌های مربوط به کلیه در شهر کلنِ آلمان تحت درمان بوده است.

هوشنگ ابتهاج که در ششمین روز از واپسین ماه خورشیدیِ سال ۱۳۰۶ در شهر رشت متولد شده بود، سراینده‌ی تعدادی از ماندگارترین غزل‌های شعر معاصر پارسی از جمله شعر مشهور «ارغوان» است که گفته می‌شود این شعر را برای درخت ارغوانی که در حیاط منزل مسکونی‌اش زیست می‌کرد سروده بود.

سایه در آغاز مسیر شعری‌اش، ابتدا با پیروی از نیما به سرودن شعر نو پرداخت اما پس از چندی با فاصله گرفتن از فضای شعر نیمایی، به سرودن شعر در فرم غزل ادامه داد که نتیجه‌ی آن، خلق غزل‌هایی ماندگار و درخشان شد.

سایه بعدها در کنار سرودن شعر، به پژوهش پیرامون شعر کلاسیک پارسی نیز پرداخت. شاعر مورد علاقه‌ی او در میان شعرای کلاسیک پارسی، بدون شک حافظ بود. بعدها کتاب «حافظ به سعی سایه» تصحیح نوینی بود از اشعار حافظ که سایه با چیره‌دستیِ هر چه تمام‌تر آن را به انجام رسانده بود.

آثاری همچون سیاه مشق، تاسیان، پیر پرنیان اندیش، یادگار خون سرو، هدیه، بانگ نی، ای عشق همه بهانه از توست و آینه در آینه از جمله سروده‌ها و همچنین آثاری است که در زبان پارسی پیرامون هوشنگ ابتهاج به چاپ رسیده‌اند.

سایه در بامداد ۱۹ مرداد ۱۴۰۱ و در سن ۹۴ سالگی چشم از جهان فروبست. شاعری که می‌گفت: هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست/ هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان/ هنگامه رهایی لبها و دست‌هاست/ عصیان زندگی است.

مشاهده آثار هوشنگ ابتهاج (سایه)