در شهر نابینایان

رمان کوری نوشته ژوزه ساراماگو و با ترجمه اسدالله امرایی بار دیگر تجدید چاپ و عرضه شده است. ساراماگو در رمان کوری، آینه‌گردان فروپاشی جامعه بشری است که به‌رغم برخورداری از همه مواهب علمی و فنی، در وضع بغرنجی قرار می‌گیرد. نویسنده در این رمان، به حد افراط از تمثیل و نماد بهره برده و خواننده آگاه را به نشانه‌شناسی دعوت می‌کند. استفاده از نمادهای اسطوره‌ای و تلمیحات مکرر از کتاب مقدس، نشانه بارز تبحر نویسنده است. ساراماگو که در سال ۱۹۹۸، برنده جایزه نوبل ادبیات هم شده، آثارش سرشار از رؤیا و طنز تلخ است. جملات طولانی و تغییر مدام افعال و زمان‌ها از مشخصات سبکی این نویسنده است. در رمان کوری، توصیفات ساراماگو از فضا و موقعیت چنان مسحورکننده است که خواننده هر آن، خود را در این شهر مبتلا به کوری جمعی می‌یابد. چاپ بیست و هفتم رمان کوری با قیمت ۵۵ هزار تومان عرضه شده است..

قسمتی از رمان کوری نوشته ساراماگو و با ترجمه اسدالله امرایی:

چراغ زرد روشن شد. دو تا از ماشین‌های جلویی گاز دادند و پیش از قرمز شدن چراغ رد شدند. با روشن شدن چراغ عابرپیاده آدمک سبز وسط چراغ پیدا شد. آدم‌های پیاده که منتظر سبز شدن چراغ بودند راه افتادند و پا روی خط‌های سفیدی گذاشتند که بر سطح سیاه آسفالت به چشم می‌خورد. این خطوط هیچ شباهتی به گور خر ندارد، اما اسمش را دارد. سواره‌ها بی‌صبرانه پا روی کلاچ گذاشتند، آماده لحظه اعلام حرکت بودند، مثل اسب‌های بی‌تابی که صدای شلاق را پیش از فرود آمدن حس می‌کنند. پیاده‌ها تازه از عرض خیابان گذشته‌اند اما چراغ علامتی که دستور حرکت سواره را بدهد هنوز روشن نشده است. بعضی‌ها حساب می‌کنند که این تأخیرهای جزیی را اگر در تعداد هزاران چراغ راهنمایی توی شهر ضرب کنیم و در نظر بگیریم که هر کدام از آن‌ها سه‌رنگ دارند، یکی از مهم‌ترین عوامل راه‌بندان یا به عبارت درست‌تر، بندآمدن گلوگاه به دست می‌آید. سرانجام چراغ سبز شد. ماشین‌ها با عجله به راه افتادند. اما از قرار، همه آن‌ها با هم حرکت نکردند. ماشین سر خط وسط توی راه مانده بود. احتمالاً عیبی فنی داشت. پدال گاز در رفته بود، دسته دنده جا نمی‌رفت، کاربراتور عیب کرده، برق نمی‌رساند، ترمز خالی کرده یا آنکه اصلاً بنزین تمام کرده بود. اولین‌باری نیست که از این اتفاق‌ها می‌افتاد.