بیوگرافی: مهشید میرمعزی

زاده سال ۱۳۴۱ در قزوین. در سال ۱۳۶۴ برای تحصیلات آکادمیک به آلمان رفت و در دانشگاه شهر اسن مشغول به تحصیل شد. اوایل دهه ۷۰ بود که میرمعزی به ایران بازگشت و از سال ۱۳۷۶ بود که ضمن کار مطبوعاتی در روزنامه‌ها و مجلاتی چون حیات‌نو، همبستگی، شرق، همشهری داستان و فرهیختگان، وارد مقوله ترجمه نیز شد. از برشت می‌گویم نخستین ترجمه او بود که در سال ۱۳۷۷ منتشر شد. میرمعزی در مورد معیارش برای انتخاب یک کتاب و ترجمه آن گفته: کتابهای نسل جدید نویسندگان آلمان برایم در اولویت هستند و همچنین موضوع رمان برای خواننده ایرانی می‌بایست ملموس باشد تا به سراغ ترجمه‌ی آن بروم. زن ظهر، او بازگشته است، قطار شبانه‌ی لیسبون، کامو؛آرمان سادگی و نازنین من عنوان تعدادی از ترجمه‌های مهشید میرمعزی‌اند.

قسمتی از کتاب کامو؛ آرمان سادگی نوشته ایریس رادیش با ترجمه مهشید میرمعزی:

پاریس با آن تئاترها، بولوارها، باران‌ها و حالات روحی عصبی و انسانی‌اش در رمان‌های سیمون دوبوار هم نقش اصلی را بر عهده دارد. در واقع ماجراهای عاشقانه، بحث‌های بی پایان و گره‌های داستان‌هایش، بدون این شهر بیهوده به نظر می‌رسید. سارتر در گزارش خود درباره‌ی پایتخت اشغال شده، طوری حرف می‌زند گویی بهترین دوست اوست: وقتی پاریس از جا برمی‌خیزد، وقتی پاریس می‌خوابد و وقتی پاریس در راه آزادی خود مبارزه می‌کند. پاریس برای نویسندگانش از دیرباز بیش از یک شهر بوده است. یک شیوه‌ی زندگی و یک تئاتر ملی است که در آن فرهنگ فرانسوی نمایش داده می‌شود. اما پاریس برای کامو چیست که در ۲۶ سالگی تازه در حال تبدیل شدن به یک نویسنده‌ی حرفه‌ای است؟ در یادداشت‌هایش کلمه‌ای خشن، سحرآمیز و جادویی برای آن شهر خاکستری کنار رود سن پیدا می‌کند: پاریس تنها کویر در دسترس باقی می‌ماند. تلاشی تازه است. کامو پس از افراط‌ها و عیش و عشرت‌ها زیر آفتاب سوزان دریای مدیترانه در عروسی و گردش‌هایی در سرزمین خشونتی محشیانه در کالیگولا، حس باران زده‌ی قرن بیستم کارمندان تنهایی را می‌یابدکه وعده‌های غذایی را با عجله صرف می‌کنند. کامو یکشنبه‌های تهی و زشتی زندگی آن‌ها را می‌پذیرد. پاریس پایتخت یکی از کشورهای پیشرفته‌ی صنعتی جهان است. کامو هم آماده‌ی تاثیرپذیری از بهایی است که برای این صعود پرداخته می‌شود. داستان بیگانه تنها یک قصه‌ی فلسفی درباره‌ی پوچی نیست. پرتره‌ی روح یک کارمند مدرن و تنهاست که کار می‌کند، می‌خوابد و می‌خورد تا باز کار کند. یک چیز دیگر هم هست که کامو را در پاریس بی بیگانه مبدل می‌کند. برای اولین مرتبه با یک پایتخت بزرگ و قدیمی مسیحیت روبرو می‌شود و به عنوان فردی که روحش با واقع بینی روزمره‌ی کاتولیسم تربیت شده، ولی قلبا بیش‌تر غیر مسیحی-یونانی است تا رومی-کاتولیک، در قلمرو مستقل و ناشناسی می‌افتد.