آنچه درباره روانکاوی نمی‌دانستید اما می‌ترسیدید از لاکان بپرسید!

کتاب آموزه‌ی من به همت نشر حرفه نویسنده به چاپ رسیده است. کتاب آموزه‌ی من، متن سه سخنرانی ژاک لاکان است که یک سال پس از انتشار اثر مشهورش مکتوبات، در سال ۱۹۶۶، برای توضیح روانکاوی و بعضی از مطالب این کتاب ایراد شده‌اند. متن سخنرانی‌ها، مثل بسیاری از نوشته‌های لاکان، گاه پیچیده و مبهم و دشوار و گاه کاملا عامیانه و معمولی همراه با شوخ طبعی‌‌های خاص و کنایه‌ها و انتقادهای اوست. سال ۱۹۶۷ و بعد هم ۱۹۶۸ بود، پیش از ماه مه. مکتوبات اواخر ۱۹۶۶ چاپ شده بود. همه جا از لاکان دعوت می‌شد تا درباره‌اش صحبت کند. او گاهی این دعوت‌ها را می‌پذیرفت و به شهرهایِ حومه‌ای مختلف سفر می‌کرد. خودش را رو در روی مخاطبانی می‌دید که با ماجرای قدیمی لاکان چندان آشنایی نداشتند. مطالبی را بداهه می‌گفت، از مشکلاتی که با همکارانش داشت حرف می‌زد و مفاهیم روانکاوی را به قابل فهم‌ترین شکل ممکن تشریح می‌کرد. شوخ هم بود. مثلا می‌گفت: ما همیشه با ناخودآگاه آشنایی داشته‌ایم. اما در روانکاوی، ضمیر ناخودآگاه یک جور ناخودآگاه است که سخت هم فکر می‌کند. یک لحظه صبر کنید ببینم، فقط یک لحظه. سخنرانی‌هایش گاهی به یکی از اجراهای سردستی امثال پیتر داک، دوو یا بدو (کمدین‌های مشهور فرانسوی) شبیه  می‌شد: روانکاوها راجع به دانسته‌هایشان پرحرفی نمی‌کنند، سربسته و در لفافه از آنها حرف می‌زنند. اطلاعات کمی درباره‌اش داریم، اما صدایش را درنیاوریم. پیش خودمان بماند. ما با تجربه‌ی بی نظیری وارد این حوزه‌ی دانش می‌شویم که، به سادگی هر چه تمامتر، عبارت است از روانکاوی شدن. بعد از آن دیگر می‌شود حرف زد. البته این به این معنا نیست که حتما حرف می‌زنید. می‌توانید حرف بزنید. اگر بخواهید می‌توانید و فقط در صورتی می‌خواهید که طرف حرف‌هایتان افرادی مثل ما باشند، افرادی مطلع؛ اما نتیجه‌اش چیست؟ برای همین هم در مقابل آنهایی که می‌دانند وهم در مقابل آنهایی که نمی‌دانند ساکت می‌مانیم.، چون آنها که نمی‌دانند، اصلا نمی‌توانند بدانند. بعد هم مسائلی مطرح می‌شد که پیچیده‌تر بودند اما او همیشه در نهایت سادگی باب بحث‌شان را باز می‌کرد. این کتاب شامل سه سخنرانی است که هیچ‌کدام تا پیش از این در قالب کتاب منتشر نشده بودند. سخنرانی‌ها عبارتند از: - جایگاه، خاستگاه و هدف آموزه‌ی من. - آموزه‌ی من، ماهیت و اهداف آن. -پس حرف‌های لاکان را شنیده‌اید.

در بخشی از کتاب حاضر می‌خوانیم:

دلیل موافقت من برای حضور در یک درمانگاه روانپزشکی این بود که می‌دانستم بی جهت از من دعوت نشده در جایی حضور داشته باشم که به زبان خاص امروزی جلسه‌ی گفت‌وشنود نام دارد. کلمه‌ی بدی هم نیست. از این کلمه خوشم می‌آید. یعنی در یک مکان می‌نشینیم و با هم حرف می‌زنیم. البته لزوما نه به این معنا که فکر هم می‌کنیم. همه‌مان حرف می‌زنیم، چون در یک جا جمع شده‌ایم: در گفت‌وگویی جمعی سهم داریم. این واژه هیچ تظاهری در خودش ندارد؛برعکسِ دیالوگ. دیالوگ داشتن یکی از بزرگترین تظاهرهای این زمانه است. تا حالا آدم‌ها را در حال دیالوگ دیده‌اید؟ عنوان دیالوگ را همیشه برای مواقعی استفاده می‌کنیم که کم از بگومگوهای خانوادگی ندارند. برای همین امیدوار بودم بتوانیم گفت‌و گویی جمعی داشته باشیم. ولی با توجه به تعداد زیاد شما، این کار سخت‌تر از آن است که تصورش را می‌کردم! آموزه‌ی من در ۱۰۴ صفحه رقعی با جلد نرم چاپ و با قیمت ۲۰ هزار تومان عرضه شده است.