معرفی کتاب: گفت‌وگوهایی درباره‌ی خشونت

دربرگیرنده‌‌ی مصاحبه‌های برد اونز با متفکران معاصری همچون سایمون کریچلی، جورج یانسی، آدریان پار، ریچارد برنستین و... . گفت‌وگوهای این کتاب در استون، فضای مجازی نیویورک تایمز، انتشار یافته‌، فضایی که رسالتش، هم به فراخور زمان و هم فارغ از آن، ثبت مقاله‌ها و گفت‌وگوهایی از فیلسوفان و متفکران معاصر درباره‌ی هنر، جنگ، اخلاق، جنسیت و فرهنگ عامه است. خشونت، به عنوان یکی از پدیده‌های نیازمند تأمل، موضوع گفت‌وگوهای این کتاب است و دغدغه‌‌ی تمام مصاحبه‌شوندگان ارائه‌ی نقدی است بر خشونت، نقدی که درخور زمانه‌ی ما باشد. ما برای مبارزه علیه خشونت به ایجاد فضایی برای گفت‌وگو میان متفکران، فعالان مدنی، هنرمندان و افراد دیگر نیاز داریم و اهمیت گفت‌وگوهای فرارشته‌ایِ این کتاب، آشنا کردن ما با چهارچوب معقولی است که می‌توان در آن بحث بهتری را درباره‌ی مسئله‌ی خشونت آغاز کرد و روابط صلح‌آمیزتری را میان مردم جهان تصور نمود. برد اونز فیلسوف سیاسی و نظریه‌پرداز انتقادی است که آثارش بر مسئله‌ی خشونت متمرکز است. او دانشیار رشته‌ی خشونت سیاسی در دانشگاه بریستول انگلستان، مؤسس و مدیر پروژه‌ی وب‌سایت هیستوریز آو وایلنس است که به نقد مسئله‌ی خشونت در قرن بیست‌ویکم اختصاص دارد. وی نویسنده‌ی کتاب‌های آینده‌های دورانداختنی: جذابیت خشونت در عصر نمایش (به همراه هنری ژیرو) و حیات انعطاف‌پذیر: هنرِ خطرناک زندگی کردن (به همراه جولیان رید) است.

قسمتی از کتاب گفت‌وگوهایی درباره‌ی خشونت:

خشونت شامل نابودی فرهنگ‌ها، فضاها و ضرب‌آهنگ‌هایی می‌شود که زندگی یک شخص را شکل می‌دهند. به نقل از آرنت، تنها چیزی که از خشونت حاصل می‌شود نوعی وضعیت بی‌جهان بودن است. همان‌طور که زیگومنت باومن گفته، این موضوع هیچ‌جا بیش از وضعیت اسفناک پناه‌جویانی که از یک ویرانی غیر قابل تصور می‌گریزند آشکار نیست، در بیشتر مواقع این ویرانی، ویرانیِ تمام چیزهایی است که پناه‌جویان آرزوی بازگشت به آن را دارند. این حقیقت دارد که مصیبت پناه‌جویان محدودیت همدلی جوامع دیگر نسبت به غریبه‌ها را آشکار می‌سازد. اما دوران معاصر، مخصوصاً، آشکارا نشان می‌دهد که فرصت‌طلبان سیاسی چگونه افراد آسیب‌پذیر را در مقصد مورد نظرشان در مقابل متزلزل‌ترین کارگران قرار می‌دهند، بنابراین وضعیت سیاسی واقعاً مسمومی به وجود می‌آید که زبان امنیت، چه فیزیکی و چه اقتصادی، در آن به عنوان یک بازی بده‌بستان ارائه می‌شود و از نگرانی‌های اخلاقی و بشردوستانه پیشی می‌گیرد. بنابراین آنچه در حاشیه باقی می‌ماند فرصتی برای روابط متقابل و همیارانه بر مبنای آسیب‌پذیری دو طرفه است. سیاسی‌سازی آشکار خشونت می‌تواند شکل‌های خاصی از آن را برای مصرف عامه عقلانی و قابل تحمل سازد. همان‌طور که گایاتری چاکراورتی اِسپیواک می‌گوید، این موضوع به‌هیچ‌وجه از سیاست هویت جدا نیست. در واقع خشونت می‌تواند متشکل از فرایندهای تحقیرآمیزی باشد که هدف از آن‌ها تهی ساختن زندگی‌ها و شیوه‌های زندگی از امنیت و حقوق حقه است. این خشونت برخی افراد را به عنوان افراد ذاتاً پست، دورانداختنی و بی‌ارزش، از افراد دیگر متمایز می‌کند. همچنین خشونت اغلب می‌تواند در چهارچوب‌های قانونی اعمال شود که در این صورت قانون، به جای حفاظت از حقوق مردم، قانونی‌سازی تمام شیوه‌های تعرض سیستماتیک یا آشکار را به نام نظم ممکن می‌سازد. این موضوع نیازمند درکی بهتر از آن چیزی است که ما از عدالت منظور می‌کنیم، مخصوصاً زمانی‌که تلاش می‌کنیم از ساختار شکننده‌ی دموکراسی محافظت نماییم.