عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.
فیلمنامه اصلی: آواز در باران
بهیادماندنیترین قطعهی رقص سینمایی رقص تکنفرهی جین کلی، به نام «آواز در باران»، در فیلمی با همین نام است که خودِ او و استنلی دانن در سال ۱۹۵۱ برای استودیو امجیام کارگردانی کردند. گرچه فیلم در آغاز با دستانداز مواجه شد و پس از نخستین نمایش عمومیاش در آوریل ۱۹۵۲ بیاعتنایی دید تا راه برای نمایش مجدد محصول دیگر امجیام، «یک امریکایی در پاریس» (۱۹۵۱) باز شود که ماه پیش از آن تمام جوایز اسکار را جارو کرده بود، اما درنهایت در بین مخاطبان و در گیشه، فوقالعاده موفق از کار درآمد. این فیلم بهمرور زمان، نظر مثبت منتقدان را نیز جلب کرد و نهایتاً، در سال ۱۹۸۲، در پنجاهمین نظرسنجی سایتاندساوند دربارهی ده فیلم برتر منتقدان جهان، در رتبهی چهارم قرار گرفت، یعنی پس از «همشهری کین» (۱۹۴۱) اُرسن ولز، «قاعدهی بازی» (۱۹۳۹) ژان رنوار و «هفت سامورایی» (۱۹۵۴) آکیرا کوروساوا.
«آواز در باران» به لحاظ زیباییشناختی محصول پیچیدهای است. کِلی طراح و اجراکنندهی رقص بود و دانن کارگردان. کرول هینی در طراحی رقص به کِلی کمک کرد. موسیقی ترانه را ناسیو ارب براون ساخت و راجر ایدنس برای فیلم تنظیم کرد. کلام ترانه را آرتور فرید (که تهیهکنندهی فیلم هم بود) نوشت و کِلی با افزودن عبارت «و رقص» بهعنوان ترانه آن را جرح و تعدیل کرد. فیلمبردار آن هارولد راسن بود که پیشتر با کِلی و دانن کار کرده و «در جستوجوی تفریحات شهری» را در سال ۱۹۴۹ برای آنها فیلمبرداری کرده بود. آنها بهویژه درخواست کرده بودند راسن جانشین جان آلتون شود؛ در ابتدا، به خاطر تجربهی موفق آلتون در یک امریکایی در پاریس که خودِ کلی هم در آن بازی میکرد، فیلمبرداری این فیلم هم به او محول شده بود، اما کارگردانی یک امریکایی را وینسنت مینهلی بر عهده داشت که سبکش خیلی فرق میکرد. افراد بسیار دیگری نیز به اَشکال و عناوین مختلف در این بین نقش داشتند.
کِلی میدانست در مقام ستاره باید در جایی از فیلم، رقص تکنفرهی ویژهای داشته باشد. فیلمنامه را بتی کامدن و آدولف گرین بیش از یک سال پیش و زمانی نوشته بودند که کِلی در حال کار روی یک امریکایی در پاریس بود، و گرچه هنگام نوشتن فیلمنامه کِلی را در ذهن داشتند، اما هیچ قطعهی خاصی را برای رقص تکنفرهی او مشخص نکرده بودند. در واقع «آواز در باران» در فیلمنامهی آنها در همان جایی قرار دارد که در فیلم دیده میشود، یعنی پس از پیشنمایش فاجعهبار «شوالیهی در حال دوپل»، اما آنها این قطعه را برای گروه سه نفرهی دان لاکوود، کازمو براون و کتی سلدن در نظر گرفته بودند که به جز کِلی، دو عضو دیگر در آن زمان هنوز برای بازی در فیلم انتخاب نشده بودند. این صحنه، برخلاف آنچه در فیلم دیده میشود، نه بیرون خانهی کتی، بلکه در رستوران آغاز میشد و طی آن این سهنفر با نوعی حال و هوای تفریح فیالبداهه با رقص از چهارپایههاشان بلند میشدند و به خیابان و زیر باران میآمدند. این ایده اصولاً تکرار قطعهی «راهی به فردا بساز است» که در «دختر مدل» (۱۹۴۴) جین کلی، ریتا هیورث و فیل سیلورز با آن میرقصند و میخوانند. در اینجا هم هر سه نفر با رقص از رستوران خارج میشوند و به خیابان میآیند، از پلکان ورودی خانهها بالا و پایین میروند، برای پرهیز از نگاه سرزنشآمیز مأمور پلیس در درگاه خانهها پنهان میشوند و با اسباب و وسایل سر راهشان تفریح میکنند.
در یک سطح، «آواز در باران» را میتوان موزیکالی پشتصحنهای در نظر گرفت که داستانش خلاصه میشود به روی صحنه بردن یک نمایش. مانند چرخهی موزیکالهایی که بازبی برکلی با بازی جودی گارلند و میکی رونی چند سال پیشتر برای واحد فرید ساخته بود. خب، در اینجا نمایش مربوطه به جای آنکه اجراهای تئاتری غیرحرفهای در انبار کاه باشد، اولین فیلم موزیکالی است که دارد در استودیوی خیالی مانیومنتال ساخته میشود؛ ولی برخلاف موزیکالهای متعارف مبتنی بر روی صحنه بردن یک نمایش، «در آواز در باران» قطعات موزیکال به فیلمِ درونِ فیلم محدود نیستند، بلکه در فواصل منظم درون داستان اصلی، که حول رابطهی بین سه شخصیت اصلی ساخته شده نیز دیده میشوند. این قطعات به کنش دراماتیک بخیه زده شدهاند. سکانس «آواز در باران» صرفاً میانپردهای سرگرمکننده نیست، بلکه همچون بیان و جلوهای از احساسات دان لاکوود در مقطع خاصی از زندگی حرفهای و شخصیاش طرحریزی شده است.