باشگاه مشت‌زنی فمینیستی/ راهنمای بقا در محیط‌های جنسیت‌زده

کتاب باشگاه مشت‌زنی فمینیستی، نوشتۀ جسیکا بنت، به همت نشر کتاب کوله‌پشتی به چاپ رسیده است. باشگاه مشت‌زنی فمینیستی کتابی با دو وجه است: وجهی مانیفستی و وجهی هدایت‌گر. این کتاب راهنمایی جدی و در عین حال طنزآمیز است که جنسیت‌زدگی زیرپوستی را در محیط کار به تصویر می‌کشد. همچنین توصیه‌هایی جالب، دقیق و عملی برای خواننده دارد تا نسل جدیدِ زنان شاغل را برای مقابله با آن تقویت کند. در ابتدا فقط یک باشگاه مشت‌زنی ساده بود، اما باشگاهی بدون مبارزه و البته بدون حضور مردان. هر ماه، زنان در آپارتمان یکی از دوستانشان دور هم جمع می‌شدند و دربارۀ آزردگی‌هایشان از محیط کار حرف می‌زدند؛ حتی گاه به یکدیگر توصیه‌هایی می‌کردند تا شاید تحمل شرایط برایشان راحت‌تر شود. شاید شما اسمش را بگذارید گروه‌های آگاهی‌دهنده؛ اما مشکلات دنیای کسب‌وکار امروز درمقایسه با روزگار مادرانمان پیچیده‌تر شده و کمتر به چشم می‌آید؛ به همین دلیل سخت‌تر می‌توان آن را تشخیص داد. امروزه، زنان فقط به دور هم نشستن و درد دل کردن نیاز ندارند، بلکه به تاکتیک‌هایی برای مبارزه نیازمندند. این‌گونه شد که باشگاه مشت‌زنی فمینیستی به دنیا آمد. در کتاب باشگاه مشت‌زنی فمینیستی، جسیکا بنت علاوه بر بیان مشاهداتش، به رویدادهای تبعیض‌آمیزی اشاره می‌کند که در بالاترین سطح امریکا و جهان، حتی در طول انتخابات، رخ داده است. او با نگاهی طنزآمیز، مواردی را مطرح می‌کند که بسیاری از ما آن را تجربه کرده‌ایم و شاید آن‌قدر تکرار شده که به امری عادی تبدیل شده است. یکی از ویژگی‌های جالب توجه این کتاب، این است که نویسنده هیچ نگاه مردستیزانه‌ای به خواننده القا نمی‌کند و فقط به بیان حقایق می‌پردازد، حتی در فصلی از این کتاب، به خانم‌ها توصیه می‌شود که باید در بسیاری از موارد رفتارهای مردان را الگو قرار دهند.

قسمتی از کتاب باشگاه مشت‌زنی فمینیستی:

از یک آقا بخواهید که دربارۀ موفقیت‌هایش صحبت کند تا ببینید چطور از استعدادهای ذاتی و مهارت‌های خدادادی‌اش تعریف می‌کند. حالا از یک خانم بخواهید که دربارۀ دستاوردهایش حرف بزند تا ببینید او همه‌چیز را به سخت‌کوشی، کمک دیگران و شانس نسبت می‌دهد. استاد شکسته‌نفسی می‌داند که در کار تیمی من وجود ندارد، اما او اغلب فراموش می‌کند که در «من شایستۀ ترفیع هستم»، «من پروژه را مدیریت کردم»، «من ارتقای شغلی می‌خواهم»، همین «من» معنا و مفهوم دارد. این نگرش حاصل قرن‌ها و دهه‌ها انکار اعتبار زنان برای دستاوردهایشان است. حاصل این جملۀ تکراری که یک زن باید در همه حال فروتن و متواضع باشد. استاد شکسته‌نفسی، تردید دارد که آیا باید دربارۀ موفقیت‌ها و کامیابی‌هایش صحبت کند یا نه. گاه حتی تخصص خود را مدیون مردان اطرافش می‌داند. او از آن طرف بام می‌افتد و همۀ عملکردهای مثبتش را به تیم نسبت می‌دهد و حتی زمانی که بحق، شایستۀ تحسین فردی است، توانمندی‌هایش را حقیر می‌شمارد. احتمالاً با این حالت آشنا هستید: قدردان بودن به خاطر تمام کمک‌هایی که از تیم کاری گرفتید به جای آنکه ارزش و اعتبار خود را بپذیرید. زنان همیشه بیش از میزان لازم برای همکاران خود اعتبار قائل می‌شوند و سهم زیادی از موفقیت‌هایشان را مدیون کمک‌ها و راهنمایی‌های دیگران می‌دانند. برای مثال می‌گویند: «اگر سام نبود، امکان نداشت از پس این کار برآیم. یا حتی در خیلی از موارد به ویژگی‌های منفی خود اشاره می‌کنند تا خیلی جلب توجه نکنند. اولین گام برای آنکه فردی اعتبار زحمات شما را به نام خودش نزند این است که آن را مانند آب‌نبات به این و آن تعارف نکنید.» باشگاه مشت‌زنی فمینیستی را فاطمه باغستانی ترجمه کرده و کتاب حاضر در ۲۶۲ صفحه رقعی با جلد نرم چاپ و با قیمت ۳۸ هزار تومان عرضه شده است.