جستجوی کتاب

عنوان کتاب، مولف، مترجم یا ناشر مورد نظر خود را برای جستجو وارد کنید.

ورود به فروشگاه

نقال‌ها/ اهمیت پدیده‌ای به نام نقد

نقال‌ها/ اهمیت پدیده‌ای به نام نقد کتاب «نقال‌ها» با زیرعنوانِ چگونه منتقدان دهه‌ی ۱۹۴۰ فرهنگ فیلم امریکایی را تغییر دادند، نوشته‌ی دیوید بُردول، تئوریسین و تحلیل‌گر بزرگ سینما، به همت نشر شورآفرین به چاپ رسیده است. بردول می‌گوید: هرگز تصور نمی‌کردم که این کتاب مورد توجه خوانندگان خارج از محدوده‌ی امریکا قرار بگیرد، اما بسیار خوشحالم که نقال‌ها مخاطبانی در ایران پیدا کرده است. این کتاب به عنوان بخشی از یک پروژه‌ی بزرگ‌تر نوشته شد. تلاشم بر این بود که برخی از شیوه‌های روایی به جریان افتاده در سینمای دهه‌ی ۱۹۴۰ امریکا را ردیابی کنم. طی روند انجام آن پروژه طبیعتاً شروع به خواندن آثار منتقدانی کردم که در مورد فیلم‌های آن دوره می‌نوشتند. انتظارم این بود که واکنش‌شان را نسبت به تکنیک‌هایی ببینم که مرا مجذوب می‌کردند: استفاده از فلاش‌بک، پیشبرد روایت از طریق صدای خارج از تصویر، بازی با زمان و ذهنیت. اما در کمال تعجب دیدم که این جنبه از فیلم‌ها چندان برای آن‌ها مسئله نبود. این قضیه در ابتدا کمی ناامیدم کرد. با خودم فکر کردم که نکند این تکنیک‌ها به اندازه‌ای که من تصور می‌کردم تازه و نو نبودند؟ بعدها متوجه شدم که این منتقدان اهداف دیگر را دنبال می‌کردند. آن‌ها در دوره‌ای قلم می‌زدند که روشن‌فکران فیلم‌های هالیوودی را جدی نمی‌گرفتند. دنبال کردن شیوه‌های قصه‌گویی خلاقانه مخاطبان شکاک و بدبین را متقاعد نمی‌کرد که فیلم‌ها فی‌نفسه از ارزش‌هایی برخوردارند. منتقدان جدی آن دوره مجبور بودند روی مسئولیتی بنیادین متمرکز شوند: اثبات این نکته که هنروری هم می‌تواند در سرگرمی‌های توده یافت شود. بر همین اساس چهار منتقد اصلی آن دوره درباره‌ی ضوابط ارزشمند فیلم‌های امریکایی سخن‌سرایی می‌کردند. اُتیس فرگوسن، پیش قراول نقال‌ها، در این فیلم‌ها نوعی قصه‌گویی سریع، مهیج و نافذ در مورد سرزمینِ در حال مدرن شدن ما پیدا کرد. این فیلم‌های غیر متظاهر، زندگی طبقه‌ی کارگر را پر صلابت و آرمانی نشان می‌دادند. به علاوه، فیلم‌ها نوعی از مهارت خودجوش و فی‌البداهه را جلوه‌گر می‌ساختند که در موسیقی پاپ، جَز و سوئینگ که فرگوسن عاشق‌شان بود یافت می‌شد. برای جیمز ایجیِ شاعر و رمان‌نویس، برخی فیلم‌های هالیوودی تبلور زندگی واقعی بودند: فیلم‌های مستند تصویری حقیقی از شرایط مخاطره‌آمیز را به نمایش می‌گذاشتند، درحالی‌که برخی از فیلم‌‌‌های داستانی تلاش می‌کردند زندگی امریکایی را با صداقتی به دور از تجمل و تصنع هالیوود به تصویر درآورند. ایجی به دنبال حقایقی تغزلی در لحظات این فیلم‌ها می‌گشت. مَنی فاربر، منتقد خودرأی و نامتعارف، که درس نقاشی و تاریخ هنر خوانده بود، در سینما ارزش‌های قصه‌گویی بصری را مشاهده کرد که هنر آوانگارد بدان توجهی نشان نمی‌داد. او که بسیار متأثر از فرگوسن بود، در هالیوود هنر عامه‌پسندِ سرزنده و پرشوری یافت که به دست افراد ماهر و توانمندی خلق می‌شد. این فیلم‌ها از هنر متعالی برای ایجاد هنری غیر متظاهر دوری می‌کردند، اما همچنان قدرتمند و استوار بودند. پارکر تایلر رادیکال‌ترینِ نقال‌ها بود؛ شاعری آوانگارد با گرایش به سوررئالیسم. تایلر فیلم‌های هالیوودی را فرصتی برای تخیلات پی‌درپی و متغیر می‌دید، دنیایی متفاوت که از محدودیت‌های زندگی واقعی به دور بود. بسیاری از نویسندگان، دنیای پرده‌ی نمایش را همچون وهمی مخرب به باد انتقاد می‌گرفتند، وهمی طراحی‌شده برای به خواب بردن توده‌ی مردم. اما تایلر گشاده‌دل‌تر بود. او با هالیوود به مثابه‌ی یک بازی که مخاطب با اشتیاق وارد آن می‌شود، مواجه شد. در این بازی تماشاگر آرام‌آرام به فردی مطلع از تأثیرات عجیب و جادوییِ به کار رفته‌ی صنعت فیلمسازی تبدیل می‌شود.

قسمتی از کتاب نقال‌ها:

امروزه امانوئل فاربر ستاره‌ای درخشنده در جمع نقال‌های من است. او منتقد محبوب سینه‌فیل‌ها به شمار می‌رود و سلایق، ایده‌ها و نثر او تأثیرات کم‌نظیری به جای گذاشته‌اند. مجموعه آثار گرانبهایش با ستایش از جانب مارتین اسکورسیزی، ریچارد شیکل، ریچارد کورلیس و ویلیام گیبسن همراه بوده. سوزان سانتاگ در وصف او می‌نویسد: «پرشورترین، هوشمندترین و اصیل‌ترین منتقد فیلمی که این کشور تابه‌حال به خود دیده است.» فاربر وجد و الهام‌بخشیِ منتقدان دهه‌ی ۱۹۴۰ را به سال‌های بعد نیز کشاند. او در مقاله‌ای به سال ۱۹۶۹ درباره‌ی «منشی همه کاره‌ی او»یِ هوارد هاکس نوشت: «این فیلم، به استثنای سرعت بالا و قاطعانه‌اش، بازسازی صفحه‌ی اول است. بازی رزالیند راسل که نقش پت اوبراین را بازی می‌کند، مجموعه‌ای کرئوگرافی شده از حالت‌ها و کنش‌های شاق است: خودستایی‌های اندامی، رفتارهای صراحتاً کوبیستی با یقیه‌ی پالتوی آراسته و لبه‌ی کلاه، به همراه گفت‌وگوهای بسیار سبک‌پردازی‌شده از کَل‌کَل‌های کوتاه با منطق پیروز شدن در بحث، تفوق بر شخص مقابل با شوخ‌طبعی، عیب‌جویی، خودستایی‌های کلامی.» برون‌ریزیِ کلمات، انباشتگی صفت‌ها و تعدیل جملات، حذف (وقت برای تلف کردن بر سر و وجود ندارد، چه برسد به نقطه) و نقب زدن به نقاشی مدرن، همگی امضای منتقدی را با خود دارند که می‌داند چطور شور و شوق برانگیزد؛ حتی تکرار خودستایی درون یک جمله، که یک اشتباه مبتدیانه به نظر می‌رسد، با خودستایی‌های خودش همگام است. او در هنر شرافتمندانه‌ی امریکاییِ غرغر کردن، چیزی کم ندارد. آنجایی که ایجی تلاش‌هایی بلندنظرانه و گاه معذب‌کننده به خرج می‌داد تا با همه منصف باشد، فاربر مطلقاً بیزار و اوقات تلخ عمل می‌کرد. در مقاله‌ای به سال ۱۹۵۷، لری ریورز، دیو بروبک و دوازده مرد خشمگین را به عنوان نمونه‌های مردان میان‌مایه‌ی خیره‌سر برمی‌گزیند. نقال‌ها با ترجمه بشیر سیاح در ۲۲۲ صفحه رقعی با جلد نرم چاپ و با قیمت ۳۵ هزار تومان عرضه شده است.
در حال بارگزاری دیدگاه ها...
هیچ دیدگاهی برای این کالا نوشته نشده است.