معرفی کتاب: کتاب کوچک کارگردانان : استنلی کوبریک

کتابی است نوشته پل دانکن و چاپ نشر آوند دانش،پیرامون نابغه ی هنر هفتم: استنلی کوبریک. کتابهای کوچک کارگردانان در قالب تک نگاری‌هایی با الگوی بیش و کم ثابت نوشته شده اند. نویسنده، با مقاله ای در توصیف کلی جهان آثار کارگردان مورد نظر شروع می‌کند و سپس به تفکیک به سراغ فیلم ها میرود. ابتدا شناسنامه و داستان هر فیلم ارائه می‌شود و در پی آن نویسنده، در چند بخش مجزا، به تحلیل و تشریح اثر از جنبه های گوناگون همچون فرم، ایده های تصویری، درون مایه ها، حواشی تولید و غیره می پردازد. پس از بحث درباره فیلم ها، سخن دیگری اگر باشد، مثلاً درباره فیلمنامه های ساخته نشده یا فیلم‌های مفقود فیلمساز می آید، در انتها نیز کتاب های دیگر منتشر شده درباره کارگردان، منابع اینترنتی، نسخه های موجود از فیلم‌ها در بازار و اطلاعاتی از این دست گردآوری می‌شود . مجموعه این مطالب اطلاعات جامع و متنوعی را درباره اثر در اختیار خواننده سینما دوست قرار می دهد. کتاب های اصلی فاقد عکس هستند اما برای جذاب‌تر شدن مجموعه فارسی، عکس و تصاویر آثار کارگردانان و ساخته های شان به این مجموعه کتاب ها اضافه شده است. می گفتند کوبریک منزوی و مردم گریز است! بگذار بگویند . او حق داشت آنجور که می پسندد زندگی کند. به علاوه اغلب آنها که به او چنین لقب می‌دادند، روزنامه‌نگارانی بودند که از اکراه وی برای مصاحبه با ایشان آزرده خاطر بودند. در مورد روش‌های کاری او خیلی چیزها گفته اند ؛ ساعات طولانی کار (به سینما عشق می ورزید، خیلی‌ها این اقبال را ندارند که به طور تمام وقت به شغلی بپردازد که حاضر بودند مجانی هم انجامش دهند)، برداشت های مکرر، دوره های طولانی فیلمبرداری و نفوذ بر طرفداران.

قسمتی از کتاب کوچک کارگردانان؛ استنلی کوبریک:

کوبریک در پی عشقش به عکاسی، با همسایه ای به اسم ماروین تراب آشنا شد و دم به دم برای استفاده از اتاق ظهور او به خانه‌اش می‌رفت. این هر دو، دوستدار آرتور فلیگ بودند، عکاسی جنایی که بیشتر به نام ویجی شهرت داشت. دیوانه سینما رفتن و عاشق بیس‌بال بود، تنها فعالیت و علاقه اجتماعیش نواختن طبل در گروه ارکستر دبیرستان ویلیام هاوارد و سبک مورد علاقه اش نیز جاز و سوئینگ بود. عاقبت علاقه به عکاسی بر چیزهای دیگر چربید؛ عضو باشگاه مدرسه بود و برای مجله پر زرق و برق آن عکاسی می‌کرد. در مدرسه و باشگاه که نبود خیابان‌ها را گز می‌کرد و چشمش را برای دیدن و عکاسی تعلیم می داد. وقتی رئیس جمهور روزولت مرد، چشم کوبریک به روزنامه فروش غصه داری افتاد که دور و برش را عناوین خبری واقعه احاطه کرده بود. کوبریک از این صحنه عکس گرفت و ظاهر و چاپش کرد، به این قصد که آن را بفروشد. بهترین پیشنهاد مال مجله لوک بود که ۲۵ دلار داد و آن را در شماره ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ چاپ کرد. از آن پس، کوبریک ۱۷ ساله به عنوان عکاس تمام وقت در گروه کاری مجله لوک استخدام شد. در ابتدا، قدیمی ترها راه و رسم کار را به او آموختند تا بالاخره در ژانویه ۱۹۴۹، زمانی که در لوک، ستون مشت زن حرفه ای (حکایت روزی از زندگی والتر کارتیه مشت زن) شروع شد و نام او هم مستقلاً در بالای ستون چاپ شد. می‌گویند کوبریک دست پرورده ی تنهایی و انزوا بوده؛ اما واقعیت جز این است. او دوستان و مربیانی داشت که در علایق او شریک بودند: الکساندر سینگر و هاوارد سکلر، دوستان دوران دبیرستان، و هرمن گتر استاد هنر، که آنها را با دوربین فیلمبرداری آشنا کرد. خرید کتاب کوچک کارگردانان؛ استنلی کوبریک