معرفی کتاب: فیلم‌نامه (تاریخ سینمای ایران)

شامل نگاهی به ظهور و حضور هنر هفتم در ایران و فراز و فرودهایش. در سینمای قبل از انقلاب، به‌طور کولی دو جریان اصلی در سینمای ایران وجود داشت: جریان اول جریانی وارداتی از هند بود که با شعار «سینما، تفریحی برای همه مردم» شناخته شد و سنگ‌بنای فیلمفارسی را در ایران بنا نهاد. در این جریان، توده‌های کم‌درآمد جامعه می‌توانستند آرزوهای دست‌نیافتنی خود، مانند؛ پولدار شدن، داشتن خودروهای آنچنانی، زندگی در خانه‌های مجلل و... را بر پرده سینما مشاهده کنند. جریان دوم، جریانی با نگاهی به سینمای اروپا بود و با بسط ایده‌های موجود در ذات هنری سینما متولد شد. این جریان بیشتر از سوی نهادهایی مانند تل فیلم و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مورد حمایت قرار گرفت. کتاب فیلم‌نامه -تاریخ سینمای ایران- فارغ از نگاه با غرض و از پشت فیلتر ایدئولوژیکش در برخی قسمت‌ها، می‌تواند به عنوان جزوه‌ای تاریخچه‌وار از ظهور و حضور پدیده سینما در ایران، کتاب قابل تأملی باشد.

قسمتی از کتاب فیلم‌نامه (تاریخ سینمای ایران):

در دهه ۸۰، ساخت کمدی‌های نازل، صرفاً با هدف تسخیر گیشه در سینمای ایران بروز یافت. این کمدی‌ها اندک‌اندک از مفهوم طنز فاصله گرفتند و به سمت هجو پیش رفتند و لودگی‌های سخیف و تأسف‌باری را بر روی پرده نقره‌ای نشان مخاطب دادند. فیلم‌های شارلاتان، چپ‌دست، زن بدلی، ازدواج در وقت اضافه، دلداده، هرچی تو بخوای، قلقلک، مادر زن سلام ، چشمک، و چارچنگولی از این دسته‌اند. ورود سونامی‌وار بازیگرانی که در سریال‌های تلویزیونی، سابقه فعالیت کار طنز داشتند به سینما، بدون مراعات اقتضائات قالب جدید و استانداردهای آن، در این ماجرا بی‌تأثیر نبود. کمدی‌های عامیانه این دوران، فقط با هدف خنداندن مخاطب و ایجاد لحظاتی شاد و مفرح برای او، به هر وسیله ممکن، مانند استفاده از موسیقی روی آوردند. در همین سال‌ها سینمای کمدی در ایران شاهد پدیده‌ای موسوم به لمپنیسم سینمایی می‌شود؛ در این پدیده شخصیت یا شخصیت‌هایی در فیلم با انجام کارهای لوس، بچگانه، دور از ادب و نزاکت و حریم‌شکنانه از جاده هجو، قصد خنداندن مخاطب را داشتند. کار سینمای کمدی در ایران در این مقطع به جایی می‌رسد که مخاطب در برابر خود و به اسم فیلم کمدی با کوهی از انواع فحش‌ها و الفاظ بی‌ادبانه، رقص بازیگران مرد همراه با ترانه‌های شاد و غیره مواجه می‌شود.