بیوگرافی: عباس مخبر

زادۀ نوزدهمین روز از تیر ۱۳۳۲ در سیوند. مخبر چهره‌ای شناخته‌شده در ترجمه و اسطوره‌شناسی در فضای ادبی کشورمان است و تحصیلات آکادمیک خود را در گرایش‌های گوناگون به پایان رسانده. مخبر پس از دوران دبیرستان، وارد دانشکدۀ نفت شد تا در رشتۀ حسابداری تحصیل کند. پس از آن، فیزیک رشته‌ای بود که به آن جذب شد و درنهایت رشتۀ جامعه‌شناسی را برای ادامۀ مسیر برگزید. تحصیلات تکمیلی او در رشتۀ زبان‌شناسی و در دانشگاه تهران به انجام رسید. مخبر در زمینه‌های گوناگونی ترجمه و پژوهش کرده است: از ادبیات گرفته تا اقتصاد، علوم اجتماعی و اسطوره‌شناسی. مخبر پیرامون دلیل تنوع زمینه‌های ترجمه‌های خود می‌گوید: «بخش قابل توجهی از این تنوع، از کنجکاوی‌ام نشأت می‌گیرد. این کنجکاوی هم محدود به من نیست، بلکه در اغلب هم‌نسلان من هم مشاهده می‌شود. وقتی تازه وارد دانشگاه شده بودم، سالی حدوداً پانصد عنوان کتاب منتشر می‌شد و ما از میان همۀ آن‌ها موفق می‌شدیم حدود ۲۰ تا ۳۰ عنوان را به‌طور کامل بخوانیم آن هم در موضوعات مختلفی همچون جامعه‌شناسی، سیاسی، فرهنگی و...» مخبر پیش از ورود به کار ترجمه، به تدریس مشغول بود، اما شرایط پس از انقلاب فرهنگی، سبب شد تا او با مرکز نشر دانشگاهی آغاز به همکاری کند. در شرایطی که دانشگاه‌ها تعطیل شده و جنگ هم آغاز شده بود، مخبر چاره‌ای نداشت جز آنکه سراغ کار ترجمه برود که به گفتۀ خودش، بازخوردهای بسیار مثبتی که از مخاطبان برای ترجمه‌های اولیه‌اش گرفت، سبب شد تا این فعالیت را ادامه دهد. وزن چیزها، قطره‌های معلق باران، مدل‌های دموکراسی، پرسش‌های زندگی و مقدمه‌ای بر روان‌شناسی نقاشی کودکان از جمله ترجمه‌های عباس مخبر در زمینه‌های گوناگون است.

قسمتی از کتاب مقدمه‌ای بر روان‌شناسی نقاشی کودکان با ترجمه عباس مخبر:

کودکان معمولاً کشیدن علایمی بر صفحۀ کاغذ را از حدود هجده ماهگی به بعد آغاز می‌کنند. از دیدگاه بیشتر پژوهشگران، این خط خطی کردن‌ها حرکاتی بی‌هدف  ناهماهنگ نیست، بلکه نشان دهندۀ آگاهی نسبت به الگو و افزایش هماهنگی چشم-دست است. کلوگ از میان ۸ هزار نقاشی کودکان که طی سال‌های متمادی تحقیق جمع‌آوری شده بود، بیست نوع خط‌خطی اساسی، و هفده الگوی جاگذاری (تعیین جای علامت‌گذاری بر صفحۀ کاغذ) را مشخص کرده است. به عنوان مثال، بنا به گزارش کلوگ کودکان برای رسیدن به درجه‌ای از توازن بصری است که به خط خطی کردن کاغذ می‌پردازند یا یک خط را بالای خطی که قبلاً کشیده‌اند، می‌کشند. جالب است که موریس نیز گزارشی از الگوهای مشابه نقاشی توسط شمپانزه‌ها با استفاده از رنگ و کاغذ ارائه داده است. به نظر می‌رسد که خط خطی کردن، هم برای شمپانزه‌ها و هم برای کودکان کاملاً جذاب است و بزرگ‌سالان نیز غالباً طرح‌ها و شکل‌هایی را که به این ترتیب تولید می‌شوند به لحاظ زیباشناسی دلپسند می‌دانند. به طور کلی، پژوهشگران در این زمینه اتفاق نظر دارند که بسیاری از این خط‌کشیدن‌های اولیه به قصد بازنمایی چیزی نیست. برای مثال، هم لوکه و هم پیاژه این خط کشیدن‌های اولیه را صرفاً بازی و تمرین می‌دانستند. آرنهایم نیز دیدگاه مشابهی داشت. به نظر او این خطوط اولیه، بازنمایی نیست، بلکه ارائه‌هایی است که در آن‌ها تکانۀ حرکتی قویاً مسلط است. کودک دست خود را با حرکتی موزون و منظم بر صفحۀ کاغذ حرکت می‌دهد، اما در همان حال به علایمی که بر صفحه ظاهر می‌شود علاقه دارد. به هر روی، زمانی فرا می‌رسد که کودکان شروع به تفسیر خطوط خود به عنوان تصویر می‌کنند. لوکه که نقاشی‌های دختر خود را عمیقاً بررسی کرده بود، این مرحله را تحت عنوانِ واقع گرایی تصادفی مشخص می‌کند. کودکان عموماً قبل از آنکه کشیدن را آغاز کنند، مقاصد خود را بیان نمی‌کنند؛ بلکه غالبا پس از اتمام کار به تفسیر نقاشی خود می‌پردازند.