تحلیل سوژه در ادبیات داستانی پسامدرن ایران

ادبیات مدرن و ادبیات پسامدرن شاید خط ممیز مشخصی نداشته باشد. اما فلسفه‌ی مدرن و فلسفه‌ی پسامدرن در اصلی‌ترین وجه تعریفشان از هم جدا می‌شوند: «سوژه». میل به سوژه‌شدگی در فلسفه‌ی مدرن و میل به گسست از عوامل سازنده‌ی سوژه‌ای منسجم و یکپارچه در فلسفه‌ی پسامدرن، این خط ممیز است. توجه به این خط پررنگ تمایز است که ابهام در مدرن یا پسامدرن‌بودن متن ادبی را از بین برده، تکلیف خواننده و نویسنده را با شیوه‌ی خوانش و نگارش متن مشخص می‌سازد.
نویسنده در کتاب پیش رو با نگاه به انسان به‌عنوان یک سوژه به شناخت ویژگی‌ها و نقش آن در متون ادبی پسامدرن می‌پردازد و در راستای بالابردن سطح زیبایی‌شناسی و جلوگیری از تولید اثر بی‌کیفیت، توجه به نقد ادبی را پیشنهاد می‌دهد. همچنین با نقد تعدادی از آثار به‌ظاهر پست‌مدرن ایرانی، به بررسی آن‌ها از لحاظ تطبیق با ویژگی‌های ادبیات داستانی پسامدرن می‌پردازد.